Aufwiederschnitzel!

26 juli 2022 - Toronto Pearson International Airport, Canada

En toen was het alweer weekend! Om maar direct met goed nieuws te beginnen: zaterdagavond uurtje of 11 werden we gebeld door de receptie. Eerlijk gezegd dacht ik dat er vast iets aan de hand was aangezien we de afgelopen dagen al wat verwarring met het personeel hadden gehad over wanneer we onze laatste nacht in dit hotel zouden hebben, maar het bleek dat onze koffer terecht was! Ze hadden die vanaf het vliegveld speciaal naar ons hotel gebracht en Gert kon hem dus dolblij bij de receptie komen ophalen! Bleek het tochtje naar de mall waarbij ik Gert door een gigantische soort van Kruitvat heen had getrokken achteraf toch overbodig (gelukkig heeft hij zelf die link nog niet gelegd 😉). 

De rest van het weekend bestond overigens ook uit hoogtepunten. Zaterdagochtend gingen we na ons (voor Gert 'verplichte') rondje langs wat winkeltjes voor wat noodzakelijke dingen en een keer tanken (een hele belevenis hier door alle verschillende soorten benzine die je hier kunt tanken, want na onze ervaringen wilden we deze BENZINE auto natuurlijk niet volgooien met Diesel) richting St Jacobs, een plekje binnen de Amish country hier in de buurt. We reden dit keer de andere kant de stad uit en konden al vrij snel genieten van alle rust en ruimte die die gigantische wegen hier met zich mee brengen. Ze rijden overigens hier ook rond van de farmers defense force, ook hier omgekeerde Nederlandse vlaggen dus! Na een dik uur reden we een soort straat met allerlei winkeltjes in. Dit moest het zijn! Mpumi had ons uitgelegd dat je hier in principe overal kunt parkeren want wie gaat er nou controleren of je wel echt een authorized vehicle hebt, maar na een blokje om vonden we zelfs een open parking waar we onze auto de hele dag konden laten staan. 

Eenmaal in de straat zelf gingen we opzoek naar het bezoekerscentrum van de Mennonite community, de voorlopers van de Amish zegmaar. We kwamen in gesprek met een mevrouw die haar eigen tassen maakte (leuke souvenir voor thuis 😉). Zij legde ons uit dat de huifkartochten van het bezoekerscentrum tegenwoordig vanwege Covid van te voren geboekt moeten worden, dat ging niet meer lukken vandaag. Ze was wel zo lief om ons een plattegrondje van de omgeving mee te geven zodat we zelf op ontdekkingstocht konden gaan. Ze was overigens zo enthousiast over de foto die ik maakte dat ze hem dolgraag ook zelf wilde hebben. Ik ben nu dus een Canadees adresje rijker, want iemand uit de Mennonieten gemeenschap heeft natuurlijk geen whatsapp of email. Over foto's gesproken: lieve mensen (MOEDERS) geen paniek, de brace om mijn arm op sommige foto's is intussen al als sneeuw voor de zon verdwenen 😉

Na deze eerste kennismaking met de locals hier (weer totaal anders dan in Kingston maar he, dat scheelt ook een kilometertje of 400) was het tijd voor lunch. Voor mij vandaag fish and chips wat ik al zo'n beetje elke dag op de menukaart heb zien staan en Gert ging aan een broodje met schnitzel erop. De locals hier hebben Nederlandse en Duitse roots vandaar de optie voor een schnitzel. Overigens zijn de glazen hier niet echt in de proporties die we thuis gewend zijn. Als je netjes alles wat je krijgt wegdrinkt ben je zo een liter vocht verder denk ik. Ach ja, goed voor de hydratatie met dit weer 😉

Vervolgens gingen we op weg naar de Farmers market, dit zijn gigantische overdekte oude schuren met allerlei kraampjes erin wat ook buiten gewoon door gaat. Bijzonder om te zien hoe de Amish mensen hier vrolijk naast hun niet-Amish buren spullen staan te verkopen, het meeste zelf gemaakt of zelf verbouwd op hun eigen land. De locals hier weten dit ook goed te vinden want het was hier hartstikke druk. Was ik niet allergisch dan was ik hier voor een gekarameliseerde appel gegaan denk ik, hoe lokaal en Noord-Amerikaans wil je het hebben? 

Na dit uitje gingen we road trippen door de omgeving. Gert had online een fietstochtje gevonden waarbij je vlak langs de (ENORME) boerderijen kwam. Onderweg kwamen we zelfs wat Amish mensen tegen hier, lopend naast hun fiets omdat de heuvel toch wel heel steil was of onderweg met paard en wagen om weer thuis te komen (stonden al die waarschuwingsborden er toch niet voor niks). Vooral de soort postkoetsjes die we hebben zien rijden met mensen totaal in het zwart gekleed brengen je terug naar eeuwen geleden. Heel speciaal om zelfs de jonge kinderen al met dergelijke kleding en hoofddeksels rond te zien rennen. 

Na deze off road tour gingen we binnendoor terug naar ons hotel. Door deze route buiten de snelweg om kregen we echt een beeld van de grootsheid en ruimte in Canada. Waar we ook keken gigantische graan of maïs velden, grote boerderijen en trekkers met karren erachter tjokvol hooibalen. Af en toe kwamen we ook een meer, een verdwaalde fietser en heel wat Canadese vlaggen tegen. Een heuvelachtige route later parkeerden we vlakbij ons hotel bij een soort lokaal bedrijventerreintje. In de Indische buurt moet er ook Indisch gegeten worden vonden wij, dus gingen we naar King Tandoori. Tussen de locals genoten we hier van heerlijke vis, tandoori met munt (!), knoflook naan en heerlijke sausjes waarvan ik nog steeds niet precies weet wat het was (lekker in elk geval!) 

De zondag hadden we een dagje met de Maweni's beginnend bij hun kerk waar Mpumi ook moest preken. Onderweg naar de kerk viel het ons al op dat de radio op zondag Christelijke muziek uitzendt en hoe ontzettend veel kerken hier zijn. Misschien dan ook niet gek dat er in 'onze' kerk een clubje van ongeveer 30 man aanwezig was. Wel heel speciaal om door al deze mensen hartelijk verwelkomt te worden. De Maweni's hadden hen over ons verteld en nu waren ze dus erg enthousiast dat we er eindelijk waren. Mpumi preekte over 'the fear of God' (ik zou dolgraag een bijbelvers quoten hier maar zoals Gert al terecht semi grappig opmerkte, hij gebruikt altijd de halve Bijbel om zijn punten te onderbouwen), de vrees voor God dus die ons beschermd voor the fear of men. Hoe meer ontzag voor de Heer hoe minder druk we ons maken over angsten ingegeven door de wereld zoals angst voor de mening van anderen of om te falen. Zoals ik altijd van Mpumi en Ginny heb geleerd 'Jesus is the answer to everything', dat kwam vandaag ook mooi in de preek naar voren. Erg leuk om Mpumi overigens zo in zijn element te zien met grapjes, een mooie PowerPoint maar ook een mooie en krachtige boodschap voor alle mensen daar. Daarbij was het ook heel bijzonder om alle mensen in prachtig Engels te horen bidden, vertellen (er was net een echtpaar terug uit het Midden Oosten die gingen vertellen over hun zendingswerk daar) en in het Engels liederen te zingen die wij ook in het Nederlands kennen. Heel bijzonder om zo te ervaren hoe God wereldwijd geprezen wordt. 

Na de dienst bleef iedereen in de kerk plakken en knoopten allerlei mensen met ons een gesprekje aan. De een vertelde Nederlandse roots te hebben en te vinden dat het personeelstekort op de luchthaven kwam door te hoge uitkeringen (vroeger een Geert Wilders fan?), een ander dacht dat we nu in Canada waren gaan wonen (nee oma, geen zorgen! Dat doen we je niet aan hoor 😉) en weer een ander was dolblij dat ze weer eens Nederlands kon praten en vertelde haar verhaal van haar bekering tot Jezus. Echt ontzettend hartelijk en bijzonder allemaal. Mpumi kwam zich verschuldigden dat we zo lang op hen hadden moeten wachten, maar eigenlijk was het misschien wel andersom dat zij op ons moesten wachten 😉

Buiten de kerk ging Abby haar danskunsten aan me laten zien met haar nieuwe Miffy knuffel die ze Melanie noemt onder haar arm. Volgens Ginny moet die nu overal mee naartoe 😉. Vervolgens mocht ik een stukje autorijden hier, nadat Gert mij een lesje 'hoe bestuur ik een automaat?' (lees: LINKERVOET UIT HET RAAM!; bedankt schoonpapa) had gegeven. Doodsangsten stond die arme jongen uit, maar we zijn er nog steeds lieve mensen 😉. We hadden lunch met elkaar bij Nando's, een plek waar ze South African streetfood serveren. De eigenaar kwam nog even zijn excuses aanbieden dat hij deze tent pas 2 jaar had en het dus niet echt Afrikaans eten was, maar mensen wat was het lekker! Heerlijke kip, brood, salade en patato wedges (of zoals Gert zei aardappelsalade) en ontzettend fijne gesprekken. Alsof er maar een dag tussen had gezeten in plaats van bijna 3 jaar. 

Na de lunch waren we welkom in het huis van Ginny, Mpumi en Abby. Abby ging een dutje doen (hilarisch hoe ze keek toen Gert grapte dat ik dat ook ging doen 😉). Intussen liet Mpumi ons zijn buurt zien en gingen we naar de locale Tim Hortons. We maakten daar een foto want volgens Mpumi was dat haast meer bewijs dat je in Canada was geweest dan een stempel in je paspoort. Binnen 5 minuten (Ja, 5 minuten, dat kan hier dus ook gewoon!) zaten we hier aan de koffie waarbij er bleek dat er op elke mok zeker 3 maple leaves stonden om mensen eraan te herinneren dat het toch echt Canadese koffie was en dat de ijskoffie hier Biebs heet vernoemd naar Justin Bieber. Met de koffie op tafel konden we verder kletsen met Mpumi over hun leven hier en over hoe hij wist wanneer het God was die hem riep om iets te gaan doen of ergens heen te gaan. Wat een voorbeeld in geloof is hij toch voor ons!

Weer terug bij het huis was Abby weer wakker en ready to play! Voor haar dutje was het al 'what do you want to now play Marita?' en nu moesten alle knuffels geshowd worden. Na een kwartiertje zat de hele bank vol denk ik, maar vond Abby het ook meer dan okee om alles weer terug te zetten om daarna samen een boekje te lezen, wat een heerlijk kind! Een nieuw beste vriendinnetje erbij denk ik 😉

De middag was gezellig bijkletsen, veel lachen (Gert liet Mpumi zo hard lachen dat Abby aan mij vroeg 'What's daddy doing?!) en gewoon samen zijn. Vervolgens gingen we naar Port Union, een van de parken naast lake Ontario. Als iemand had gezegd dat dat de oceaan was zou je het ook geloven. Mpumi wilde dus een fotoshoot doen alsof we bij de Mediterraanse zee waren. Gert kan nu nooit meer klagen dat ik veel foto's maak 😉. Terwijl Mpumi cricket probeerde uit te leggen aan Gert en hij op zijn beurt in gebroken Engels probeerde uit te leggen waarom de boeren in Nederland protesteren, had ik tijd om met Ginny te kletsen over mijn nieuwe baan en haar 'nieuwe job' als full time moeder. Bijzonder hoe snel je leven soms kan veranderen! Erg leuk trouwens om van Mpumi en Ginny te horen hoe ze ons vanaf begin af aan al goed bij elkaar vonden passen, waarom ze dat vonden, hoe ze zich gezegend weten met het ouderschap en daardoor andere kanten van God mogen zien en om met hen te praten over onze gezamenlijke herinneringen uit Nederland. Ik heb overigens het park joggend verkent waarbij ik Abby steeds moest overtuigen dat als zij 'let's go Marita' riep ik echt wel ging rennen maar zij nou eenmaal steeds sneller was. Daarna lekker met de voetjes in het water samen afkoelen, vakantie ten top! 

Terug naar het huis van de Maweni's pikten we pizza's op bij Pizza Pizza (ja, zo heet die tent echt). Thuis picknickten we op de grond terwijl Abby merkbaar ver over haar vermoeidheid heen was en daardoor haast niet meer wist wat ze moest doen of moest zeggen. Het was ook een lange dag geweest, maar zo fijn om deze bonusmeeting te hebben na ons afscheid toen in Nederland. We laten hen met een gerust hart achter nu we hebben mogen ervaren hoe erg zij als gezin hier op hun plek zijn, maar kijken ook enorm uit naar de volgende keer dat we elkaar weer mogen ontmoeten! 

Na door meerdere wolkbreuken heen te zijn gecrost waren we weer bij het hotel en was het weekend hier alweer om! Tot de volgende! 

Liefs Gert en Marita 

Luistertips bij dit verhaaltje:

​zaterdag: When you're gone - Brian Adams and Melanie C (gewoon omdat het zo'n lekker meebler nummer is); zondag: een medley van I stand in awe - Hillsong Worship & Lord Jesus we enthrone you - Opwekking 237

Foto’s