Ladies and gentlemen: ‘Welcome to Toronto!’

Terwijl ik dit schrijf zijn we intussen helemaal incheckt in ons hotel, hebben we een heerlijk kort nachtje geslapen (of vindt mijn biologische klok nou nog dat het een soort middagdutje was?) en zijn we er intussen achter dat ze in Canada ook gewoon Le Tour kijken. Toch wil ik jullie al onze pret van de reis niet onthouden, vandaar deze update. Kleine disclaimer: we zijn een koffer kwijt geraakt, maar (OPA EN OMA!) geen paniek.

Laat ik beginnen met de laatste loodjes vlak voor vertrek. Om de een of andere reden moeten er vlak van tevoren altijd nog veel dingen geregeld worden, dat was dit keer niet anders. Wat wel nieuw was waren alle extra maatregelen (en daardoor ook extra hobbels) rondom Covid-19. Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo veel nieuwe apps heb gedownload in 1 week en zo vaak bewezen heb dat we echt wel aan de voorwaarden voldoen. Ach ja, hoort ook bij de pre vakantie pret zullen we maar zeggen. Pytha was overigens helemaal van de leg dat we zo druk waren met koffers en wilde de hele dag op schoot. Ze heeft vast doorgehad dat wij ‘even’ op reis gingen en/of dacht alweer aan dat monster (woorden van mijn oom, niet van mij 😉) van de buren van mijn oom bij wie ze de komende weken mag blijven.

Na al dit geregel met ook de nodige zenuwen bij mijn wederhelft voor een intercontinentale vlucht was het op woensdag toch tijd om te vertrekken. Taxi Alie kwam voorrijden, bracht ons richting het station en vanaf daar gingen we bepakt en bezakt richting Schiphol. We bleken niet de enige die vandaag naar Schiphol wilden en ook niet de enigen die maar een treintje eerder namen om er in elk geval ECHT op tijd te zijn. Gelukkig konden we met een bagageband van wat jongens in de trein de deur zo open houden naar het deel waar wij zaten met alle koffers dat we daar ook nog gebruik konden maken van de airco. Wie heeft er ook een bagageband nodig voor een weekje zon-zee-strand in Albufeira.

Eenmaal op Schiphol was daar toch de verwachting dat we van een opgefokt standje op onze kop zouden krijgen dat we te vroeg waren en had Gert honger (een normaal gemoedstoestand voor hem, dus dat ging goed met de zenuwen 😉). Tijd om de Burger King dus even aan te doen. Vervolgens moesten we eigenlijk nog wachten voordat we de vertrekhal in mochten, maar met de lift konden we zo naar boven. Eenmaal boven hebben we een beetje naïef aan allerlei mensen van de KLM gevraagd of we al welkom waren, maar keer op keer werden we hartelijk ontvangen. Of zoals de man bij de bagage drop off zei ‘Het is toch al overal chaos hier, dus het maakt niet meer uit hoe laat je nou precies komt. Jullie zijn in elk geval op tijd.’

Wat wel een beetje verwarrend was is dat langs de ramen in onze vertrekhal een hele hele HELE lange rij stond met mensen met alleen handbagage. Eenmaal boven hadden we iets meer overzicht en bleek dat dat alle mensen waren die richting vertrekhal 1 moesten. Er stond ook nog een heel legertje buiten te wachten. Gelukkig vertrokken wij vanuit de tweede vertrekhal en konden we nu dus rustig gaan wachten bij de security. Wat we daar hebben gezien gaan we niet gauw weer vergeten. Mensen die voor drongen om hun vliegtuig nog te kunnen halen, maar onverbiddelijk werden terug gestuurd in de rij. Mensen die moesten huilen, boos waren of zo netjes mogelijk probeerden uit te leggen dat dit al hun tweede poging van op tijd komen was nadat ze gisteren ook al hun vliegtuig hadden gemist. Wat een drukte en gedoe!

Na onze security controle waarbij bleek dat Gert gelukkig de plaat in zijn been gewoon mee mocht nemen op vakantie 😉, was het tijd voor de paspoort controle. Het zou allemaal digitaal moeten werken, maar ik moest toch iemand met een nogal fanatiek uniform aan zijn jasje trekken om me er doorheen te laten en Gert heeft zeker 3x zijn gezicht richting de camera moeten houden voordat hij er ook door mocht. Een bijzonder verschijnsel wat we daar zagen was overigens het ‘Ik-heb-stress-dus-gedraag-mij-als-een-groep-3-kind-wezen’. Dit wezen komt schijnbaar in mensen naar boven als ze hun vlucht bijna missen en kenmerkt zich door niet eerst kijken of lezen wat de opdracht is maar direct dingen roepen als ‘Hoe werkt dit? Wat moet ik hier doen?’ vergelijkbaar met kinderen in groep 3 die direct ‘JUUUUUUFFF’ roepen bij vragen in plaats van even rustig te kijken. Alleen de paniek in de ogen van dit wezen en de over het algemeen iets oudere leeftijd onderscheidt dit soort van de groep 3 leerling.

Vervolgens waren we helemaal gecheckt en was het tijd om nog even rustig aan te doen en daarna de check in op te zoeken. Voor mijn toekomstige vriendinnetje ging ik foto’s maken van de gigantische Nijntje in de speelgoed winkel daar. Gert ging intussen kijken hoe Pogi en Vingegaard proberen uit te vechten wie er met de gele trui naar huis gaat. Na deze korte break waarin we een bakkie pleur achterover werkten (Gert ging dol enthousiast bestellen, maar wilde daarna helemaal geen koffie 😉), gingen we richting de gate. Er bleken wat materialen stuk waardoor de schoonmaak wat langer op zich liet wachten, maar na een half uurtje vertraging mochten we dan toch echt gaan boarden. Eenmaal in de rij mochten we al kennis maken met de Canadese vriendelijkheid. Een meneer voor ons ging als een ware motivational speaker iemand aanmoedigen om naar de priority lane te gaan, omdat hij er van overtuigd was dat de man daar recht op had. De man durfde die kant op te lopen na de goede peptalk van deze man.

Tegen de tijd dat wij aan de beurt waren voor het boarden was zeker driekwart van het vliegtuig al ingestapt en zagen wij ontzettend veel mensen al op hun stoeltje zitten ready for take off. Nog geen kwartier later gingen de motoren op volle kracht en stegen we op naar ongeveer 10.000 kilometer hoogte. Vanaf die hoogte kun je de grote plas waar we overheen sjeesden goed bekijken 😉. Intussen was het ook al 7 uur ’s avonds, anderhalf uur voor we ons avond eten kregen bleek later. Als allerlaatste van het hele vliegtuig kregen ook wij ons diner aangeboden. Gerts eerste kennismaking met vliegtuig eten viel hem volgens mij niet tegen al was hij misschien ook blij dat hij eindelijk te eten kreeg. Zoals op de foto te zien was ik overigens weer iets te lomp bezig om een verpakking open te krijgen, vandaar de drietand van een vork die ik nog over had om de rest van het eten naar binnen te werken.

Voordeeltje aan het als laatste je eten krijgen: het personeel wordt nog meer je vriend dan daarvoor. We kregen wat extra te snacken onderweg en ook een extra keertje wat drinken; onwijs goede service! Met al die goede service is zo’n ‘vluchtje’ van 8 uur ook zo om; een toffe film en een paar podcastjes later waren we alweer aan het landen. Via deze weg wil ik ook al mijn respect voor ouders met jonge kinderen in een vliegtuig betuigen: wat een DRAMA is dat! Na een paar uur filmpjes kijken is de lol er voor die kleintjes wel af en we landden midden in de nacht volgens de Nederlandse tijd, dus door alle vermoeidheid is huilen (lees: schreeuwen, gillen, krijsen) ook niet meer te remmen. Bijzonder ook hoe alle pedagogische adviezen dan gewoon over boort gaan en kinderen rustig gehouden kunnen worden met snoepjes of ander lekker eten: als het maar werkt!

Eenmaal geland op Toronto airport hadden we meteen de Canadese vibe te pakken. Van die half geverfde muren met een kleurtje wat een soort van grijs leek en overal van dat hele oude tapijt wat ze ook in de lobby’s van Amerikaanse hotels in oude films hebben. En daarnaast beveiligers die eruit zien als een soort ouderwetse politieagenten en herkenbaar zijn aan de grote gebaren waarmee ze hun woorden ondersteunen. Dit is wel een beetje wat ik me er bij voor had gesteld hier. Wat wel een tegenvaller was: ze zetten tegenwoordig geen stempels meer in je paspoort hier. Of om met de woorden van Gert te spreken ‘Heb ik speciaal hiervoor een paspoort aangevraagd krijg ik niet eens een stempeltje! Nu geloven mijn vrienden vast niet dat ik hier ben geweest!’

Vervolgens gingen we richting de bagage band en toen begon pas het echte wachten van vandaag. Intussen was het half 2 ’s nachts oude tijd, maar dat leidde er niet toe dat de koffers met extra vaart naar de bagage claim werden gebracht. Het werd 2 uur, half 3, 3 uur en toen kwamen er mondjesmaat koffers van de band af rollen. Na een tijdje hadden we 1 koffer te pakken, met wat medereizigers grapjes gemaakt dat we niet hoopten dat iemand onze koffer al had meegenomen en waren we de motivational speaker weer tegen gekomen. Aangezien het intussen half 4 en 4 uur werd en we nog steeds met zeker 50 anderen op een koffer zaten te wachten hadden we genoeg tijd om te socializen. De motivational speaker bleek een accountant, foodlover en echte Canadees te zijn. We hebben dus even wat tips ingewonnen om hier te gaan doen en ook gelachen om hoe gefocust we naar de bagage band stonden te kijken en ontzettend enthousiast waren als er weer een paar koffers naar beneden kwamen storten. Net toen de man zei zich pas zorgen te gaan maken als ze gingen omroepen dat er geen koffers meer kwamen en hij dan een ‘probleempje’ had omdat het vooral spullen van zijn vrouw en dochters waren werd er omgeroepen dat er niet meer koffers in het vliegtuig zaten en we een formulier moesten in gaan vullen om de koffer later deze week op te kunnen halen. Dat formulier voelde net als een onverwachte SO waarbij je stiekem met de buurman uit te klas overlegd wat hij bij vraag 1 tot en met 8 heeft en je dan bij vraag 2 eerst heel zeker was over je antwoord, maar toch maar even bij de docent gaat vragen of je de vraag wel goed hebt begrepen. Op dat moment waren we al zeker 30 uur achter elkaar wakker, wat ook niet echt een positief effect heeft op hoe goed je tot antwoorden komt. Ook nog een leuk feitje: de jongen naast ons had even gevraagd wanneer de koffer er waarschijnlijk is, waarop de douanebeambte eerst zei dat het een dag ging duren maar hem later toch vroeg om zijn derde adres op te geven toen hij zei rond te gaan trekken de komende dagen. Gelukkig hebben wij een hele week hier en met pakken al rekening gehouden met het verliezen van bagage. De komende dagen gaan we dus wel doorkomen zonder die koffer.

Eindelijk buiten na zeker 2,5 uur wachten kwam Mpumi ons met zijn auto (lees: GIGANTISCHE SUV) ophalen. De held had dus 2,5 uur op een parkeerplaatsje naar de opstijgende vliegtuigen staan kijken omdat hij ervan uit ging dat we gewoon normale tijd klaar zouden zijn met immigratie en het ophalen van de bagage. Dat lange wachten had overigens geenszins zijn humeur bedorven; we zijn nog niet vaak in ons leven zo warm onthaalt denk ik. Ook zo bijzonder om elkaar na bijna 3 jaar weer te zien! Enerzijds ben je dan allemaal zo veranderd en tegelijkertijd is het direct weer alsof je elkaar gisteren nog hebt gezien. Mpumi was trouwens een echte gentlemen en wilde direct weten hoe het met ons ging, legde de verkeersregels uit (die er vooral hier veel minder zijn dan in Nederland) en liep met ons mee voor de incheck bij het hotel waar hij de receptionist wel even op het hart drukte dat er goed voor ons gezorgd moet worden. En toen, 6 uur oude tijd en 12 uur ’s nachts hier in Canada was het eindelijk tijd om te gaan slapen. Bizar hoe je bijna door je vermoeidheid heen kan raken en vervolgens als een blok in slaap kan vallen zodra je hoofd het kussen raakt.

En nu zitten we dus fris en fruitig klaar voor onze eerste dag Toronto. Ons ontbijtje to go hebben we intussen verorberd en zometeen rijdt familie Maweni met de auto voor voor een dagje ‘chilling, relaxing and catching up with each other.’ Zin in!

Liefs, Gert en Marita

Luistertip bij dit verhaaltje: Far from Home – Neil Young