Tijd om het wensenlijstje af te gaan vinken

Vandaag was het alweer de laatste volle dag in New York, tijd om de dingen die we nog graag wilden doen vandaag uit te gaan voeren dus. Eerste op het lijstje (nadat we dit keer met de trap naar beneden waren gegaan in ons hotel, niet per se voor herhaling vatbaar, en we weer ons ontbijtje naar binnen hadden geduwd) was het Guggenheim. We liepen dit keer volledig vanaf ons hotel die kant op en kwamen daardoor weer langs de typische New Yorkse herenhuizen en langs een Hebreeuwse school. Eenmaal aangekomen bij het Guggenheim bleken wij niet de enigen die vandaag hadden bedacht om te proberen rond de openingstijd van het museum binnen te komen. De rij ging zowaar om de hoek gewoon nog verder. In de brandende zon stonden we te wachten, een mooi moment om te zien wie hier dag 1 had en welke toerist hier al een paar dagen rondliep (lees: wie geen petje droeg en wie juist wel). Hier konden we de gekke vorm van dit gebouw al even goed bekijken en alle eettentjes die steeds verschijnen op de plekken waar veel toeristen zijn (hoe doen ze toch steeds?) aanschouwen. Eenmaal binnen kregen we een mondkapje en kwamen we erachter dat er hier echt mensen van over de wereld komen om te kijken naar de kunstwerken van Kandinsky. Nadat we een kaartje hadden bemachtigd konden we ook de mooie binnenkant van dit gebouw bekijken, een kunstwerkje op zich. De binnenkant is namelijk haast een soort slakkenhuis waarbij je verdiepingen omhoog loopt door steeds een rondje langs de verschillende kunstwerken te wandelen. Na 7 rondjes sta je dan ook helemaal boven en kun je dezelfde route terug lopen, slim bedacht allemaal. Het eerste rondje bestond uit allerlei moderne kunst met nogal wat stripfiguren met weinig kleren aan (hoezo dat nou steeds bij moderne kunst hoort…), lama’s en felle kleuren. We zagen hier ook een grote installatie bestaande uit velgen van fietsen, dromenvangers en veel wol. Je moet er maar wat in kunnen zien 😉.

Vervolgens kwamen we in een soort ‘bijrondje’ terecht waar ze allerlei nieuwe moderne kunst lieten zien zoals een knal geel schilderij met knoop erop, gekleurd water in plastic zakjes en een wit ding dat op de zee had gedreven en was gefilmd. Gert vroeg zich toch een beetje af of dit nou kunst is omdat iemand het aan een museum heeft kunnen verkopen of dat het gewoon bij het vuilnis is gevonden, maar toch leuk om even langs te lopen. We zagen ook zowaar iets dat leek op een figuur onder de Brooklyn Bridge; dat was toch wel leuk om even te zien. Vervolgens kwamen we in een zaal met oudere kunstwerken terecht waar wat meer herkenbare landschappen op waren afgebeeld. Toch leuk om te merken dat je een van Gogh, Monet en Picasso gewoon aan de manier van schilderen kan herkennen en bijzonder om hier ook wat werken van deze bekende kunstenaars te zien. Nadat we nog een schilderij zagen van de native bewoners van de VS en een oog dat huilde om de wereld begonnen we de ‘hoofdrondjes’ te lopen waarbij we langs de werken van Kandinsky kwamen. Around the Circle is een tentoonstelling waarbij je eerst de meest recente werken van Kandinsky ziet en vervolgens als het ware terug gaat in de tijd. Aan het begin voor ons dus veel werken met kleur en kleine vormen, vervolgens de grote werken met witte achtergrond en haast collageachtige technieken en allerlei vrolijke kleuren, wat werd gevolgd door de bekendste werken met geometrische figuren. Hoewel Gert bij veel toch wel stond te kijken wat het nou voor moest stellen (de namen van de schilderijen zoals ‘Wit doek met vierkant’ zeggen ook niet heel veel natuurlijk), vonden we allebei de abstracte manier waarop het universum was uitgebeeld wel erg mooi. Beetje duur en groot om mee te nemen naar huis, gelukkig hebben we de foto’s nog.

We liepen verder omhoog langs kunstwerken die op muziek waren gemaakt en tekeningen met waterverf die vaak als schets dienen voor Kandinsky. Hierna kwamen we opnieuw in een ‘bijrondje’ uit waar een heel groot oranje kamerscherm stond. Als ik de foto’s moest geloven verandert dat  ding door de tijd van kleur; ik zou ook niet weten waarom ze hier anders een hele kamer aan opofferen. Weer terug in de grote cirkel waren we intussen al wat verdiepingen opschoten en wat verder teruggegaan in de tijd. Zo zagen we hier meer in elkaar overlopende kleuren en vormen, Duitse gedichten (dat gedicht heette zelfs ‘Warum?’ dus waarom die daar nou lag…) en uiteindelijk zowaar schilderijen met veel kleur waarin je kon herkennen wat er was afgebeeld (hier werd het voor Gert een beetje leuk, die arme jongen heeft wat met me uit te staan 😉). Nadat we ook nog wat linoneumdrukken hadden bekeken, Kandinsky kon schijnbaar alles, kwamen we opnieuw uit bij andere moderne kunst. Deze mevrouw maakte haast een soort veredelde verjaardagshoedjes zoals je die bij de kleuters op sommige scholen nog ziet; hier waren we dus zo uitgekeken.

Aangezien we vanmorgen ook al een heel deel van de koffer hadden ingepakt was de ochtend voorbij gevlogen en gingen we hier aan een broodje met tonijn (voor mij) en een blueberry muffin (voor Gert). Zelfgemaakte ijskoffie erbij, wat wil een mens nog meer (misschien zonder knokken een plekje aan een tafeltje om het op te eten, maar ja een beetje strijd en tactiek hoort er af en toe bij als je op vakantie gaat zullen we maar denken). Nadat we ook nog even in de, VEEL TE DURE, shop van het museum hadden rondgewandeld (je moet wat om de uitgang van zo’n museum te vinden) liepen we weer Central Park in richting de dierentuin. We hadden gisteren namelijk al even wat voorwerk gedaan en besloten dat we wel een rondje door de dierentuin konden gaan maken vandaag. Eenmaal binnen bleek dat dit zeker ging lukken, want het was echt ontzettend klein hier! Bijna zielig voor de dieren om in zulke kleine hokken te wonen, vandaar ook de papegaai die me haast aanviel in het vogeldeel toen ik daar een foto van wilde maken (al had dat mogelijk ook te maken met de bloedhitte en klammigheid in deze soort van kas waar deze beestjes in wonen). Nadat we in 1 van de buitenverblijven een baviaan hadden gespot en havenzeehonden hadden rond zien zwemmen (voor sommigen letterlijk in de veredelde fontein waar zij in rond mochten zwemmen) kwamen we al even oog in oog met de Grizzly beren en waanden we ons echt even in de Madagaskar films. Wat betreft die films: ze hebben hier dus helemaal geen leeuw, zebra, nijlpaard en giraffe, die beesten zijn dus echt ontsnapt! 😉 De pinguïns hadden, voor hen jammer genoeg, geen geslaagde ontsnappingspoging beleefd en zaten met z’n allen te stinken (letterlijk) in een nogal klein hokkie. Wel leuk om voor het eerst in mijn leven een keizerspinguïn te zien en de beestjes ook te zien rondzwemmen onder water. Vervolgens liepen we door naar het grootste hok van het hele park waar 3 Grizzly beren zich comfortabel probeerden te maken in de hitte van vandaag (het wordt elke dag een stukje warmer hier, intussen zitten we zo rond de 34 graden). Eentje had denk ik de beste plek, heerlijk met zijn lijf in de rivier en met zijn kop onder de waterval; deze had het goed voor elkaar. Nadat we nog wat hadden gezocht naar panda’s, maar niks hadden gevonden en wat in de zon bakkende schildpadden op de foto hadden gezet (die beestjes gaan met dit weer dus pal tegen elkaar aan liggen om lekker warm te worden; ze zouden zichzelf haast frituren) gingen we wat dieren scoren voor thuis (knuffels uiteraard, anders heb je ook zoveel gedoe bij de douane straks) en door naar de metro.

Eenmaal bij de metro bleek dat ons weekabonnementje nu echt was afgelopen en probeerden we een kaartje voor de rest van de dag te kopen. Nogal wat gedoe met postcodes die ingevoerd moesten worden en allerlei prijzen die je aan kon klikken, maar met wat hulp van de dames achter de balie die daar 24/7 zitten (kunnen wij ons bij onze lieftallige NS niet meer voor stellen) hadden we door hoe het werkte en vonden we een automaat waar je gewoon wat cash in kon duwen. Hier bleek ook maar weer dat je gewoon per keer inchecken betaald en niet voor hoever je meegaat met de metro. Of je nou 1 of 15 haltes mee wil, het is altijd 2,75 dollar. Voor ons vandaag wel een wat verdere route want we gingen naar 1 van de uithoeken van New York om de laatste route van ons boekje te lopen. Nadat we de mooie mozaïeken in het metrostation hier hadden bekeken was het wel even wennen toen we weer boven de grond kwamen en nogal wat oude gebouwen en veel (HEEL VEEL) graffiti zagen. We waren dan nu ook vlakbij Williamsburg, de wijk die we vandaag gingen verkennen. Volgens onze reisgids een wijk in opkomst, zo zou je het ook kunnen zeggen, maar wij waren vooral blij dat we hier overdag waren 😉.

We begonnen aan de overtocht over het water waarbij we dit keer bij een zeer lange brug over gingen. Deze brug, waarbij er voor elk vervoersmiddel haast een andere weg was (auto, metro, fiets en benenwagen), bleek zeker een kilometertje of 2 lang. Gelukkig hadden we onderweg genoeg te bekijken, want het uitzicht over de skyline van New York was vanaf hier echt prachtig. Eenmaal aan de overkant van de brug bleek de plattegrond voor vandaag opvallend ver ingezoomd in vergelijking met die van de andere dagen, een korte route voor ons dus vandaag. De route was trouwens extra snel te lopen doordat er allerlei dingen die in de reisgids werden beschreven dicht waren of niet meer bestonden. We begrepen opeens waarom ze deze gids een tijdje geleden opnieuw uit hebben gebracht 😉. Dat werd dus een blikje limonade en chocolate cookie scoren bij een ander tentje dan die uit het boekje en die op het terrasje voor de supermarkt opsmikkelen. We liepen verder langs allerlei muurschilderingen, een bekend podium voor nu nog onbekend talent (de plek waar o.a. Nirvana is ontdekt volgens ons boekje) en langs een BBQ-restaurant dat werd aangeprezen door onze reisgids maar waar wij toch niet echt naar binnen durfden. Met al dat prikkeldraad op de hekken in deze straten en alle golfplaten die een soort afscheiding voor moeten stellen ziet het er allemaal niet heel fris uit. We ambiëren geen salmonella als souvenirtje voor thuis, dus voor ons geen vette hap bij deze Fette Sau.

We liepen verder door deze wijk en konden ons even later verbazen over de grote contrasten die je hier ziet: enerzijds dus allerlei nogal sterk met prikkeldraad en ijzer beveiligde appartementen die onder gekalkt zijn met stickers en graffiti, anderzijds allerlei veel te hippe winkels met veel te dure  spullen. Op het moment dat we 1 van de winkels die werd getipt in onze reisgids inliepen en er een meneer die een net iets te goed zittend colbertje aan had en op een net iets te hip uitziende stoel zat mij een complimentje gaf over mijn NASA petje wisten we alwel hoe laat het was; gauw die winkel weer uit dus 😉. Bij andere winkels kon je zelfs al aan de etalages zien dat je niet naar binnen moest 😉. Nadat ik Gert weer even buiten had geparkeerd ging ik even rondneuzen in een vintagewinkeltje, toch leuk om te zoeken naar verborgen pareltjes maar wel gek dat dit gewoon naast een Wiettent zat. Daarna besloten we dat het uitzicht vanuit een parkje hier ons wel gestolen kon worden en we opzoek gingen naar ons avondeten voor vandaag. Nadat we allerlei winkels en restaurants uit ons boekje nergens konden vinden hadden we de hoop op lekker avondeten bij 1 van de tips uit het boekje wat opgegeven, maar algauw vonden we toch Sweetwater waar we heerlijk konden gaan dineren. Terwijl Gert vandaag aan de risotto met paddenstoelen ging, koos ik voor een wijntje en gerecht die werden aangeprezen door de chef. Een bruisende rosé en penne met saus op basis van o.a. pompoen en pepertjes voor mij; erg lekker! En dat allemaal in een haast Franse bistro waar ze allerlei leuk behang op de muur (en het plafond!) hadden geplakt en waar een mooie bar stond. Ook leuk: tijdens het eten konden we de natuurlijk bewoner van deze wijk eens goed bekijken: de hipster. Je zou na een tijdje toch denken dat mannen met baarden en knotjes niet meer hip zijn, maar zo werkt dat schijnbaar niet. Ach ja, de dames hier zijn ook allemaal eng mager en dat lijkt ook maar niet uit de mode te raken 😉. Terwijl wij sommigen van de hipsters in ware Don Juans zagen veranderen en ook wel konden lachen om hoe zelfverzekerd zij zich voelden terwijl de dames duidelijk hun uiterste best zaten te doen om hen dat gevoel te geven en om om alle grapjes die werden gemaakt te lachen (wie pakt wie nou in he?) gingen wij voor het eerst in New York aan een toetje: iets met banaan en karamel, lekker in elk geval. Bij deze hebben we dan ook bewezen dat er daadwerkelijk een toetjesmaag bestaat al kan zelfs die maag de porties van hier niet goed hendelen.

Na dit leuke laatste avondmaaltje hier liepen we nog iets verder door de wijk, kwamen we erachter waarom iedereen hier haast met hetzelfde merk rugzak rondloopt als ik (die worden hier bij een fancy winkel verkocht) en zo mager is (die mensen staan zich hier massaal af te beulen in de sportschool waardoor je haast expres lang zou gaan lopen met een lekker ijsje in je hand) en zagen we een prachtige geverfde poster voor een luisterboek. Ook nu konden we heel wat van de tips uit ons boekje niet vinden, al bleek ook dat sommigen erg goed verstopt zaten zoals een jaren 50 bowlingbaan die er vanaf buiten echt gesloten uit zag, een andere muziektent waar allerlei uitsmijters buiten voor stonden te schreeuwen en een plek waar je volgens ons boekje leuk een biertje kon drinken onder het genot van live radio (lees: een zuipkeet waar men een piratenzender onderhield). Wel tof om te zien hoe ze hier naar elkaar omkijken en er een koelkast stond waar men kon achterlaten wat hij over had en kon pakken wat hij nodig heeft. Wij hadden alleen nog wat nachtrust nodig voor vandaag en gingen dan ook richting ons hotel. Eenmaal daar nog even wat Amerikaanse tv gekeken, een strijdplan gemaakt voor morgen en nagevraagd of ze in de lobby een taxi voor ons konden bellen aan de goed verstaanbare meneer (vanmorgen was er een andere waardoor we toen maar besloten het nog niet te vragen…). Morgen staat in het teken van terug komen naar Nederland (kleine spoiler, dat gaat lukken 😉), dus wel zo fijn om vandaag relatief op tijd onder de wol te kruipen. Tot de volgende!

Liefs, Gert en Marita

Luistertip bij dit verhaaltje: I Like To Move It - Sacha Baron Cohen (‘I like to move it… ehmmm did I?’)