‘Let’s go Jan Kees! Eh… Yankees!’

Vandaag alweer dag 4 in New York; waar blijft de tijd toch? Het is overigens vandaag zondag hier, maar op de naam van de dag na is er weinig verschil te merken met de andere dagen. Het leven lijkt hier echt 24/7 door te gaan, wat er ook toe lijkt te leiden dat mensen er ontzettend vermoeid uit zien. The ratrace ten top hier lijkt wel. Bij ons vandaag een relatief rustige dag waarin we lekker bij konden komen van de afgelopen dagen. Nadat ik me weer op de wentelteefjes met bacon had gestort en zowaar een foto kon maken waarop Gert siroop over zijn pannenkoekentoren heen gooit, was het tijd om aan de wandel te gaan. Ons begin punt vandaag waren de ABC-studio’s waar ze onder andere een soort Amerikaanse versie van Goedemorgen Nederland opnemen. Op zondag was er een ander duo te zien bleek toen we daar eenmaal waren, want het grappige aan deze studio’s is dat je vanaf de straat naar binnen kunt kijken. De presentatoren die wij zagen zitten voorbereiden voor hun show waren schijnbaar niet veel fans gewend want de 1 stootte de ander aan en beiden begonnen enthousiast te zwaaien toen ze ons zagen staan.

Na deze ontmoeting met deze hoogstwaarschijnlijk hartstikke bekende sterren liepen we verder naar Central Park. Vandaag pakten we een stukje van Central Park mee en bezochten we onder andere het appartementencomplex waarvoor John Lennon is neergeschoten en het monument (een mozaïek met ‘Imagine’ in het midden) wat daarvoor in Central Park is opgericht. Onze reisgids had er meer dan gelijk in dat hier nog veel fans komen, ook om te genieten van de muziek van John. Zo was er iemand heel nauwkeurig en geduldig een gele bloemen krans om het woord ‘Imagine’ aan het leggen (lees: hij was zeker een kwartier bezig terwijl er allemaal mensen stonden te wachten die het monument wilden zien) en was er iemand met gitaar liedjes aan het zingen. Eerlijk is eerlijk, de bloemen lagen er prachtig omheen (ik heb de jongen dan ook maar een complimentje gegeven over zijn mooie bloemenkrans) en het was toch wel indrukwekkend om al die fans daar nog te zien zoveel jaar nadat hij is vermoord. Bedoelen ze dat met een diehard fan?

We liepen verder langs de schijnbaar kenmerkende appartementen, townhouses en rowhouses voor de Upper West Side (de wijk die we nu doorkruisten met onze ochtendwandeling) en zagen een mooie bloemenwinkel en een rommelmarktje op de straat. Ook kwamen we weer langs een bekende bakkerij, maar dat zit New York echt vol mee dus dit keer was het geen reden om naar binnen te gaan en wat lekkers te scoren. Ik had trouwens verwacht dat je hier ook alle dure winkels had, maar het bleek in heel andere wijken nog veel gekker en duurder te kunnen (daarover in de volgende verhaaltjes meer; wow, cliffhanger! 😉). Vervolgens liepen we het American Museum of Natural History in voor een bliksembezoekje, want citypas dus gratis. In dit prachtige oude gebouw zagen we in de grote hal al de eerste skeletten van dinosaurussen staan en nadat Gert een medewerker de codes van onze citypassen had voorgelezen (een hele streepjescode blijkt toch best veel) konden we naar binnen. We besloten een plattegrondje te scoren en vanaf daar een strijdplan te maken. Met 45 minuten werd het op tempo door de zalen lopen waar we wilden kijken. Toch een beetje met de vibe van 1 minuut gratis winkelen besloten we te beginnen bij de ruimte met allemaal skeletten van dino’s. Bizar hoe groot sommigen zijn en hoe je bij anderen ook wel dieren die je nu nog tegen kan komen zoals haaien en schildpadden herkent. Ook de mammoet met de grote slagtanden was erg indrukwekkend om te zien. Toch fijn dat je het zo kunt bewonderen in plaats van dat ze in levende lijve voor je staan.

Na deze zaal liepen we door naar de zaal met typische Amerikaanse dieren. Op de zaal met skeletten na bleek dat ze voor elk dier een soort 3D schilderij hadden gebouwd in dit museum waarin de dieren in hun natuurlijk habitat werden geïllustreerd. Toch knap hoe ze die dieren zo na kunnen maken (volgens Gert opgezet; ze zagen er ook wel heel echt uit) en hoe een soort 3D kamertje je het idee kan geven alsof je echt daar bent. Zo zagen we nu alsnog wat wild life uit Canada waaronder de Grizzly beer, de bever, de bruine beer uit Alaska en de eland. Vervolgens konden we ook nog even de zaal met de onderwaterwereld bekijken. Heel vet hoe ze hier een gigantische walvis haast uit het plafond lieten komen. Dat geeft het verhaal van Jona toch weer een hele andere beleving, want qua ruimte kon je in de buik van dit dier rustig een bed en breakfast beginnen. Het soort schilderij met dolfijnen en een schildpad onderwater was ook erg mooi om te zien en het museum had zeker nog veel meer te bieden, maar wij moesten er helaas toch echt vandoor. Het werd namelijk tijd om de metro weer op te zoeken en onderweg te gaan naar ons volgende uitje van deze vakantie.

Eenmaal bij de metro konden we al zien dat wij niet de enigen waren die van plan waren te gaan doen wat wij gingen doen, want overal stonden al hele families klaar in shirts van deze ploeg en algauw stond de hele metro vol met Yankees fans die onderweg waren naar het stadion. Dat was namelijk onze bestemming voor vanmiddag: een baseball wedstrijd in het Yankeestadium! Eenmaal daar bleken de autowegen rondom het stadion al afgezet door politie en was de mensenmassa echt immens. Een beetje alsof je naar de seizoensklapper Feyenoord-Ajax ging of (kijkend naar de dedication in fankleding) naar een concert van Harry Styles, want wat een enthousiasme (laten we het gezellig houden 😉) van deze mensen om zo snel mogelijk binnen te komen en wat hadden ze hun best gedaan om elk Yankees item dat ze in de kast hadden hangen aan te trekken! Toen wij ook eindelijk het begin van de rij hadden gevonden, konden we rustig wachten tot we aan de beurt waren en veel Amerikanen horen klagen dat het normaal nooit zo druk was en dat ze het begin van de rij niet konden vinden. De naïeve toerist zijn heeft overigens ook voordelen, want doordat we maar gewoon dom achter de mensen voor ons aan liepen hebben we volgens mij zeker 45 minuten van de rij overgeslagen. Eenmaal in het tweede deel van de rij mochten wij ook opeens naar een ander toegangspoortje, waar ik nog even in record tempo mijn flesje water leeg dronk (de beveiligingsman was hoorbaar onder de indruk 😉), en waren we zo binnen. Eenmaal binnen kregen we een soort ring van de Yankees en konden we een meneer  blij maken met 1 van onze 2 ringen voor een van zijn zoontjes. Hij wilde ons daarna met liefde de weg wijzen in dit gigantische stadion. We waren zowaar bij de juiste gate naar binnen gegaan, maar bleken nog 3 trappen op te moeten en nog een deel over onze verdieping te moeten lopen voordat we de juiste tribune, rij en stoel konden vinden. Met hotdog en gigantische beker cola in de hand klommen we even later de tribune op en namen we plaats op onze plek. Tijd om daar ook onze net gescoorde shirt en hemdje van de Yankees (dat komt dus van Jan Kees, maar dat kunnen ze hier niet goed uitspreken) aan te trekken, want we vielen nu wel heel erg op 😉.

Wat een enorm stadion was dit! En hoewel we met heel wat mensen in de rij hadden gestaan bleven er zelfs nog wat lege plekken over op de gigantische tribunes. We waren alsnog met zeker 40.000 mensen, dus het voelde alsnog erg massaal allemaal ook omdat je op onze plek op de hoogste ring het hele stadion zag en bijna op ooghoogte zat met de bovenste verdiepingen van de wolkenkrabbers hier. Terwijl de lijnen voor de wedstrijd nog even op de grond werden gespoten en het zand een soort van geharkt hadden wij tijd om even om ons heen te kijken. Op het gigantische billboard voor ons werden allerlei reclames en informatie afgespeeld over de wedstrijd, kwam de commentator van tv ook nog even in beeld die beneden aan het veld live verslag deed en konden we na een tijdje ook zien hoe de eerste spelers het veld op kwamen. Vanaf onze plek konden we ze ook daadwerkelijk het veld op zien komen; toch fijn dat je zowaar de spelers live kan aanschouwen als je daar zit. En fijn dat er nogal hard geapplaudisseerd werd toen de Yankees het veld op kwamen, want zo wisten we zeker dat we de juiste ploeg zaten aan te moedigen. Niet dat dat hier erg veel uit maakt, want de fans van de tegenpartij (de Kansascity royals) konden gewoon bij ons op de tribune hun clubbie aanmoedigen. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren 😉.

Nadat het veld helemaal aangeharkt was, de teams hun hokje aan de zijkant van het veld hadden gevonden en de meeste fans hun plekje hadden bemachtigd werd het tijd voor de spelers om even in te gooien. Toch grappig om te zien hoe ze na deze warming up de ballen het publiek in gooiden en mensen erop af doken alsof ze in de film Bridesmaids zaten en probeerden het boeket van de bruid op te vangen. Vervolgens moest iedereen gaan staan en zijn pet afdoen, want het volkslied werd gezongen. Daarna begon de wedstrijd door de eerste worp (een soort flutworp wat symbolisch bedoeld was) en konden we genieten van hoe hard of met gek effect de pitchers de bal richting de catcher gooiden en hoe vaak de slagman de bal niet wist te raken of de bal te wijd werd gegooid. In het begin was er nog niet heel veel actie totdat pornosnor het toneel betrad (samen met Gert hadden we maar wat bijnamen verzonnen, want om al die namen nou direct te onthouden). Deze man wist zich zowaar naar honk 2 te slaan, maar daarna ging er alweer iemand van de Yankees uit en moesten ze weer wisselen. De eerste 3 innings gingen dan ook best snel voorbij, waarbij er af toe het hele team naar het midden van het veld ging voor een soort werkoverleg, waarna we een korte pauze kregen. Schijnbaar kom je op het grote bord als je bijzondere dansmoves maakt of dachten mensen dat in elk geval, want ik heb toch heel wat pareltjes voorbij zien komen in deze korte breaks 😉.

Zoals Gert al had voorspeld werd het vanaf inning 5 spannend en kwam er wat actie in, het moment waarop de eerste pitchers moe begonnen te worden. Het is schijnbaar dermate zwaar om die ballen goed te blijven gooien dat er dan kansen ontstaan voor de partij die aan slag is. De topspeler van de Yankees, nummer 99, leek daardoor expres wijd gegooide ballen te krijgen en mocht zo doorlopen na honk 1 en er ontstond een paar keer een volle bak waarbij iemand in de volgende beurt of raak moest slaan of af zou gaan of zo door mocht lopen. DJ Rizzo, zijn echte naam die we wel konden onthouden, sloeg de eerste homerun van de wedstrijd waardoor de Yankees na een kleine achterstand in inning 4 voor kwamen te staan. Toch leuk om te merken dat honkbal zo’n sport is waarbij je toch even in spanning zit of het misschien niet toch een vangbal wordt (die mensen in het achterdeel konden me toch goed dingen vangen!) en de slagman uit gaat. Wanneer het dan toch echt een homerun blijkt staat het publiek namelijk haast op de banken! Overigens wel alleen als de Yankees zo scoorden. De prachtige homerun van de Royals werd iets minder enthousiast ontvangen (lees: totaal genegeerd). Wie weet speelde ook mee dat de Yankees op dat moment de wedstrijd verloren nadat ze rond inning 8 al zeker 4 keer van pitcher waren gewisseld. Sommigen waren ook echt niet goed 😉. Het werd dus 8-6 voor de Royals, waarbij de beslissing eigenlijk in inning 6 en 7 was gemaakt. Het was inning 8 en 9 gewoon uitzitten dus. Ik had toch gedacht dat er veel meer gelopen en gehomerunt zou worden, maar van de mensen achter ons begrepen we dat dit een hele mooie en spannende wedstrijd was geweest. Schijnbaar worden er bij honkbal niet zoveel punten gescoord en is het een ontzettend trage sport want we waren tot dik 5 uur ’s middags onder de pannen. In de tussentijd hadden we mooi tijd om, net als veel mensen in het publiek, even wat drinken te halen (lees: een blikje bier van 0,75 liter! Maar goed dat de wedstrijd zo lang duurde en ik alle tijd had om het op te krijgen 😉) en om met de mensen achter ons een praatje te maken. De jongen achter ons gaf uitleg aan zijn familie en dus konden wij hem ook wat vragen stellen over waar bepaalde afkortingen voor stonden. Zo leerden wij dat er een speciale slagman is die niet meedoet als het team in het veld moet staan en dat alle Amerikaanse mensen vrij klein zijn. Dat laatste vertelde 1 van zijn familieleden die voor een groot deel uit Denemarken bleken te komen. Zij hadden ons paspoort ook al even gezien toen ik me moest gaan legitimeren voor een biertje en vertelden dat zij beter naar Nederland konden gaan zodat ze zich niet zo groot voelden. Vandaar dat ik hier alles zo gemakkelijk kan zien, ik kijk gewoon over iedereen heen. Toch leuk om zo het familiegebeuren hier een beetje mee te krijgen en onder andere te merken hoe er grapjes werden gemaakt over de Yankees naar de diehard fan achter ons die hier al sinds jeugd heen ging en hij vervolgens zijn neefje in opdracht aan zijn vader liet vragen ‘Are you even a fan of the Yankees?’

Ook leuk om even te noemen: Gert en ik staan op de aanzoeksvideo van iemand. De jongen op 1 van de foto’s met het Torres blouseje aan ging op een gegeven moment met zijn bijna zwager de rij uit en zijn bijna schoonzus nam zijn nu verloofde mee (is het nog te volgen? 😉) naar de plek op onze tribune waar je de trap af kon en je mooi uitzicht had over het veld. De verloofde ging met haar rug naar het publiek een verhaaltje houden wat door de schoonzus werd gefilmd. Intussen ging de jongen haar kan op staan en stond de zwager erachter met een bord ‘Will you marry me?’ Het meisje had bij het terug lopen eerst niks door, maar toen haar zus haar in de goede richting duwde was de verbazing echt fantastisch om te zien. En wij dus dolenthousiast daarom heen juichen en roepen. Ik kreeg haast het idee dat de spelers op het veld dachten: huh? Erg gebeurd nu toch helemaal niks?

Nadat we ook nog meekregen hoe 2 spelers met 1 gooi werden uitgegooid, iemand een honk ging stelen (nee, die nam hij niet mee onder zijn arm zoals ik had verwacht) en er iemand werd afgetikt met de bal was de wedstrijd toch echt afgelopen en hadden de Yankees verloren. Waar er tijdens de wedstrijd nog aanmoedigend werd geroepen (en soms wat verbeterend werd geroepen; iets met de beste stuurlui staan aan wal enzo), men een bepaald ritme ging klappen en dan riep ‘Let’s go Yankees’ (of ‘Let’s go Rizzo’; 2x raak slaan en kunnen rennen is schijnbaar heel bijzonder bij honkbal, dat klinkt als een sport voor mij als je het zo vaak mag verprutsen 😉) en zelfs de harkers van het veld meededen met WMCA (erg hilarisch; ze hadden echt moves 😉), was het nu toch wel veel verslagenheid die je zag. Dikke pruillippen en een verdrietige stemming. Toch jammer dat het niet zo’n feestje was als toen die Rizzo een homerun wist te slaan. Met Frank Sinatra’s ‘New York, New York’ op de achtergrond gingen ook wij het stadion uit en richting de metro. We feliciteerden nog even het net verloofde stel en probeerden ons daarna een weg door de menigte te balen. We gingen richting het River Side Park om eenmaal daar in de buurt toch maar eerst een eettentje op te zoeken.

Na een hele middag hangen in het stadion was het toch fijn om weer even wat eten voorgeschoteld te krijgen. Terwijl wij ons enigszins verbaasden over de burgers met struisvogel of bizon, besloten we toch voor een gewone hamburger en kipburger te gaan. Op een brioche broodje, wat ik tot hilariteit van Gert totaal verkeerd uitsprak in het Engels, maar waarvan de ober ook lachend zei wel te begrijpen wat ik bedoelde. Ik had ook al vriendschap met deze Jack gesloten door voor zijn persoonlijke favoriet als bijgerecht te kiezen denk ik, de patat met truffelmayo (zooo ongezond, maar zooo lekker!). De naam van het restaurant, Bareburger, bleek trouwens over het vlees te gaan wat biologisch was omdat de dieren geen antibiotica hadden gehad en er geen dingen aan het vlees waren toegevoegd. Je zou toch haast denken dat je dat gewoon kon proeven. Na deze versnapering liepen we het park in waar we, net als veel New Yorkers genoten van het uitzicht over de Hudson, de verkoeling en de rust. Je waant je in zo’n park haast buiten New York. In het park gingen op den duur de lantaarnpalen aan, zagen we de coulisse van een toneelgroep die op een pleintje naast een soort Romeinse toren daarboven 1 van Shakespeares stukken aan het spelen was en zagen we een aantal families met elkaar een dansje wagen in het gras op wat muziek die uit een versterker kwam blazen. Leuk sfeertje wel hier en een fijne afsluiting van ons laatste weekend echt van huis! Eenmaal in het hotel waagden we ons nog even aan wat Amerikaanse televisie (lees: met name reclames) en gingen we daarna lekker slapen. Wordt vervolgd…

Liefs, Gert en Marita

Luistertip bij dit verhaaltje: New York, New York – Frank Sinatra

P.s. Met dat ik dit schrijf zijn we intussen alweer veilig aangekomen in Nederland. Net als in het echte leven duurt het even voordat herinneringen zich uitkristalliseren zullen we maar zeggen 😉.