The city that never sleeps

Om de een of andere reden lijkt onze wekker steeds eerder te gaan en staan wij steeds later op. We zaten dus rond half 10 vandaag aan ons ontbijtje, waardoor ik ook opeens begreep dat het hier pas om 8 uur open gaat ookal is het een ontbijtrestaurant: de meeste mensen komen rond half 10 binnen rollen hier. Gert en ik maakten overigens vandaag de fout om aan een 2 persoonstafeltje voor Nederlandse begrippen te gaan zitten, hier is dat namelijk een 1 persoonsplek door de giga borden die je hier krijgt 😉

Na ons ontbijtje, voor mij brood met jam vandaag (even bijkomen van de meeste vettigheid hier 😉), gingen we de metro in. Deze keer een vrij lang stuk omdat we naar het onderste puntje van New York gingen. Eenmaal daar uit de metro zagen we de Brooklyn Bridge liggen. Dat wisten we toen overigens nog niet want echt alle bruggen lijken vanaf een afstandje op elkaar. Bijna een déjàvu naar onze vlucht hierheen 😉. We liepen een beetje rond door deze wijk en zagen onder andere een heel oude draaimolen die weer in zijn oude glorie was herstelt en allerlei mensen met jonge kinderen die zich toch maar op de rij om op deze draaimolen te gaan gingen storten. Wij liepen door om een kaartje voor de ferry te halen, wel zo leuk om voor een paar dollar naar de overkant te varen in plaats van met de metro te gaan. 

We moesten er even op wachten, maar na een tijdje kwam de veerpont voorvaren. Wij mochten weer eens getuige zijn van hoe goed mensen kunnen luisteren, want denk maar niet dat mensen gingen wachten ookal gaf het personeel steeds aan dat ze weer terug de rij in moesten. Uiteindelijk mochten we dan toch de boot op en voeren we met een prachtig uitzicht op de skyline van New York richting wall street. 

Voordat we die betonnen jungle gingen bekijken bogen we eerst af via het water naar de gratis (! Oma zal trots zijn dat we hier gebruik van hebben gemaakt 😉) veerboot richting Staten Island. Bijzonder hoe vandaag weer een heel andere sfeer geeft dan gisteren omdat je nu heerlijk langs het water wandelt, net Scheveningen hier 😉. Intussen zijn we er trouwens achter dat we hier steeds mensen moeten vragen waarom ze in de rij staan, anders sta je soms opeens in de verkeerde rij te wachten. Eenmaal bij de terminal waar wij moesten zijn, bleek het nogal druk (met veel forenzen die voor werk naar de overkant moeten, maar ook met veel toeristen) en bleek de souvenirshop waar ik even een petje wilde scoren nogal uitgewoond, dan maar een NASA-petje 😉. Er kocht daar ook nog een vrouw allerlei krasloten; wie weet is zij de winnaar van 1,8 miljard die vandaag is gevallen in de VS. Zou toch leuk zijn 😉

Weer terug in de hal veroverden we nog een goed plekje om vanaf daar de Black Friday achtige taferelen te aanschouwen die ontstonden zodra de deuren om op de boot te komen open gingen. Mensen rennen en vliegen om boven en buiten aan de rechterkant van de boot te komen. Wij gingen dus maar op een drafje achter hen aan die kant op. En eerlijk is eerlijk, we hadden goede plekken om van het uitzicht te genieten 😉 De reden dat mensen deze boottocht maken is namelijk niet om op het Staten Island te komen maar om vanaf het water het vrijheidsbeeld te bekijken. Eenmaal vertrokken vanaf de kade duurde het dan ook niet lang voor we dit beeld op zagen doemen met daaromheen weet ik hoeveel mensen die een waarschijnlijk nogal duur kaartje hadden gekocht om naar Ellis Island te gaan (het eiland waar dat ding op staat) en daar waarschijnlijk nog wel even stonden te wachten voordat ze een stukje in de toren omhoog konden gaan. Naar mijn idee stonden al die mensen met open mond te kijken hoe er steeds allerlei toeristen met een gratis veerbootje vlakbij langs kwamen scheuren, maar dat heb ik vast verzonnen 😉

Dit icoon van een beeld is overigens erg mooi om te zien maar wel een beetje klein in vergelijking met al die gigantische gebouwen hier. Ach ja, wisten zij veel in Frankrijk wat er hier allemaal nog meer neergezet ging worden. Eenmaal aan de overkant op Staten Island gingen we de ferry terug natuurlijk net niet halen, tijd voor lunch dus. Ze hadden hier zelfs met Europese gasten rekening gehouden, ik kreeg gewoon een normale grote qua broodje bij de subway! Na deze prettige pauze kregen we nog een toetje van jengelende kinderen die op de boot wilden, kinderen met hoeden op en daardoor verkleed als vrijheidsbeeld en eenmaal toen de boot er was wat mensen in discussie waar ze moesten gaan staan voor het beste uitzicht. Dit keer zaten wij beneden en genoten wij via een open raampje van de verkoeling die de Hudson ons hier bood en van de mooie skyline van New York. Al die gigantische flats in het zonnetje: echt een prachtig schouwspel! 

Eenmaal weer aan de overkant liepen we via de plek waar vroeger de eerste immigranten hier aan land kwamen (dat is hier een prachtig monument van brons om de mensen te gedenken die de oversteek hebben gemaakt), een haast Italiaanse straatje met allerlei eettentjes en Wall Street met alle betonnen gebouwen en de aandelenmarkt (toch gek dat ze hier de industrie op de wallen wat anders vormgeven dat bij ons) richting het belangrijkste onderdeel van vandaag: het bezoek aan het 9/11 memorial. We begonnen buiten bij de gigantische waterbassins waar altijd water naar beneden stroomt en er op de rand de namen van de overleden mensen zijn gegraveerd. Alles aan deze plek ademt respect uit. Zelfs toen Gert per ongeluk tegen het monument aan kwam met zijn tas werd ons direct verteld dat dat niet de bedoeling was. Echt heel bizar om op de plek te zijn waar destijds zo zoveel onschuldige mensen zijn vermoord. Eenmaal binnen in het museum overvalt de grootheid van het gebouw je ook waarin alles tot in de puntjes vormgegeven is. 

We boekten een tourtje met gids en met ongeveer 10 anderen werden we ongeveer 10 minuten later door Judith door het museum rondgeleid. Ze begon met vertellen over wat een prachtig weer het die dag was geweest, de mensen die er toen bij waren hebben de kleur van de lucht zo goed onthouden dat dat nu ook de kleur is geworden van alle logo's hier. Vervolgens liepen we naar beneden net zoals de bouwvakkers destijds hadden gedaan om alle bende na de ramp op te ruimen en zagen we de eerste posters waarop vermiste mensen stonden na deze ramp. Daarna liepen we naar de trap die heel veel mensen had gered die dag doordat ze via die trap veilig naar beneden konden komen en leerden we dat waar in het ene gebouw de lift een verschrikking was geweest ondanks de gigantische motoren waar die dingen mee werden aangedreven het in het andere gebouw duizenden mensen had gered die via de lift na de eerste inslag in het andere gebouw hun gebouw uit hadden kunnen vluchten. We zagen een kunstwerk voor alle 1100 mensen die nu, 20 jaar later, nog niet geïdentificeerd zijn in botten en dergelijke wat hier nog in het lab ligt (de delen zijn nu zo groot als Tic Tacs dus dat is ook heel moeilijk, vandaar ook alle innovaties die er nu zijn op het gebied van DNA onderzoek; extra bijzonder dat vorig jaar augustus een dochter van 1 van de slachtoffers van de onderzoekers hier een telefoontje had gekregen dat er van haar moeder wat was gevonden), gelukkig is alwel door verhalen bekend wie het zijn en staan alle namen (ongeveer 3000) op het monument. Ook zagen we het ijzer waar het eerste vliegtuig naar binnen kwam zetten. Bizar hoe erg dit gebogen was en heel raar om op de bijbehorende foto zelfs een soort omtrek van het vliegtuig te kunnen zien zitten. Ook nam Judith ons mee naar het laatste stuk ijzer wat op ground zero had gestaan tijdens de werkzaamheden om alles op te ruimen. Die paal was volgezet met symbolen en teksten herdenkend aan degenen die waren overleden, allemaal begonnen door 1 van de medewerkers die daar zijn beste vriend ook had verloren en wilde dat hij niet vergeten zou worden. Nadat we ook leerden hoeveel mensen van politie, brandweer en ambulance hun leven hadden verloren om dat van anderen te redden (het gebouw stortte natuurlijk niet direct in) en de allereerste foto's hadden gezien die er waren gemaakt door een Franse fotograaf die daar in de buurt woonde en ging helpen zoeken naar overlevenden liet Judith ons zelf de 2 exposities in het gebouw bekijken. 

Vanaf dit moment werd het even een paar keer slikken. In het eerste deel kregen we de geschiedenis van deze dag mee en hoorden we allerlei mensen vertellen over hoe ze collega-brandweermannen die door vallende elementen half verlamd waren geworden naar beneden probeerden te dragen, hoe mensen eerst nog hun taak bij een kluis hadden afgemaakt en met een broek in de fik en een mond vol stof later onder het gebouw uit kwamen kruipen & hoe een marineer uit de sportschool was gerend en op de hoek van de straat een soort triage was begonnen om te beoordelen wie er echt naar het ziekenhuis moest en wie daar ter plekke geholpen kon worden. En dat waren echt maar een paar van de verhalen van alles wat hier werd afgebeeld en verteld van alle mensen die deze ramp actief hebben meegemaakt. Daarbij was er ook aandacht voor de aanslag op het Pentagon en de vlucht die terug gekaapt werd door wat passagiers (ze hadden onder andere gebeld met het thuisfront en verteld dat ze na de eerdere aanslagen vandaag met elkaar hadden besloten te gaan muiten, iets met kokend water over de aanvallers gooien). Echt bijzonder om zo te zien hoe mensen boven zichzelf uitstijgen en bereid zijn om heel veel te doen om anderen te helpen. Ook wel wrang om te merken dat mensen bij het eerste vliegtuig nog dachten dat het een ongeluk was en naar huis belden dat zij in het andere gebouw waren en er dus niks aan de hand was (de originele voicemails werden daarvan afgespeeld hier). Al die foto's van mensen die wildvreemde gewonden hielpen, na de aanslag collectief meerouwden en alle hooptekens die door de werknemers uit het ijzer werden gehouwen om zichzelf eraan te herinneren waarom ze 4 maanden lang aan het opruimen waren. Heel indrukwekkend! Ook wel apart om te merken dat het op de andere bezoekers ook veel indruk maakte, het werd namelijk steeds stiller naarmate we verder door de zalen liepen (en dat zegt wat voor Amerikanen 😉). Bijzonder ook om hier nabestaanden van over de hele wereld te zien die terecht een eigen kamertje kregen om bij te komen en om zelf de beelden van toen toch te herkennen. Met mijn 6 jaar toen heb ik toch meegekregen hoe heftig het was wat er toen allemaal gebeurde. Vreemd eigenlijk dat we 20 jaar later soms nog amper op lijken te kijken als er weer een aanslag of iets anders ergs is, haast alsof je hieraan kan wennen... 

Wat ook wel echt blijft hangen is de strijdbaarheid van de Amerikanen. Vrijheid is niet gratis, maar reken er maar niet op dat ze zich er bij neer gingen leggen wat hier gebeurde. Echt heel mooi hoe mensen toen al nadachten over het gedenken en nooit meer vergeten van de mensen die door deze ramp omkwamen. Dit laatste komt ook echt prachtig naar voren in de 2e expositie. Deze hangt vol met foto's van overledenen en er speelt een diavoorstelling af met foto's van deze mensen en verhaaltjes over wie zij waren als mens. Heel bijzonder ook om allemaal familieleden en vrienden van deze mensen de naam van hun geliefde voor te horen lezen als je deze zaal inloopt. Met een hoofd vol gedachtes en toch een wat bedrukte stemming liepen we na het bekijken van het tweede monument weer van het plein af. Wanneer we ons nu even omdraaien zagen we zelfs een gat in de skyline waar ooit deze gebouwen hadden gestaan en ook het nieuwe world trade centre, want het leven gaat gewoon door al zal het voor de families van deze mensen altijd voor een deel stil blijven staan. 

We vervolgden onze tour waarbij we langs de kerk kwamen waar de brandweermannen die maanden na de ramp daar nog werkten (dat vuur had daar dus maanden doorgebrand ten gevolge van de ramp) werden verzorgd. Daarna liepen we langs het gemeentehuis en kwamen we uit bij de Brooklyn Bridge die we vanaf deze kant op konden lopen. De mensen daar langs de kant van de weg moeten zich intern rot hebben gelachen om al die toeristen die zich hier in de bloedhitte op een bolvolle brug omhoog hijsen, maar het was het meer dan waard kijkend naar het prachtige uitzicht over de Hudson en aan de andere kant de skyline van New York vanaf hier. Toch gek dat dan onder je de auto's doorrazen net zoals in zoveel films! Ook leuk om naar te kijken: vooral jonge meiden willen hier graag een mooie foto wat leidt tot gekke poses aannemen pal in de stroom van mensen die op of van de brug af gaan en als mensen er langs moeten steeds maar weer aan de kant gaan om daarna weer precies dezelfde pose aan te nemen. Alles voor je Insta schijnbaar 😉

Na deze warme beklimming gingen we op zoek naar een eettentje en kwamen daarvoor in China Town uit. Onze eerste keer Chinees eten sinds we hier zijn en de eerste keer ooit voor ons beiden aan de dumplings. Maar man, wat was het lekker! We namen van alles wat, lieten ons door de ober uitleggen wat waar nou precies inzat en dronken heerlijke Chinese thee. Nog wel even een gedoetje om met grote plastic stokken de dumpling in de zoetzure saus en gembersaus te krijgen (de ober had wel gelijk dat de combi echt hemels was), maar echt ontzettend lekker. 

Zodra we ons eten op hadden kwamen we er ook achter waarom het hier Dim Sum Go Go heet, hoevaak er wel niet werd gekeken of we het geld al bij de rekening hadden gelegd en we ruimte konden maken voor andere gasten terwijl ik nog mijn drinken op moest drinken... Ach ja, voor ons ook geen straf om relatief op tijd terug naar het hotel te gaan want de lange dagen begonnen zijn tol wat te eisen. Mijn blaar was intussen zijn eigen kolonie aan het stichten op mijn voet, de spiertjes hadden zelfs wat fysiotrucjes van Jantine nodig en mijn been blijkt racistischer dan gedacht (lees: 'Buitenlandse mug! Alarm! May day!) en een grote krater te creëren op een plekje wat ooit een muggenbult was. Intussen begint Gert afasie te ontwikkelen, misschien ook ten gevolge van het ook Spaans praten hier na de ontmoeting met Abby (ben ik eindelijk in een land waar ik de mensen goed kan verstaan gaat mijn man een voor mij onverstaanbare taal praten 😉), maar vooral ten gevolge van de vermoeidheid. Tijd dus voor een avondje op tijd naar bed. Misschien slaapt de stad nooit, maar wij weten intussen dat wij wel slaap nodig hebben 😉 jullie ook alvast slaap lekker! Tot de volgende! 

Liefs, Gert en Marita 

Luistertip bij dit verhaaltje: Omdat je dit overal iemand op straat wel op zijn stereo aan hoort zetten, No woman no cry - Bob Marley