1846 eilanden

Dag 3 alweer! Vandaag mochten we de auto ophalen bij het vliegveld. In de categorie 'we willen zoveel mogelijk vervoermiddelen gebruiken' gingen we 's ochtends met de bus die kant op. Nog even geld geteld in het hotel om te kijken of dat uit kon, maar dat ging lukken 😉 We gingen dus met de locals uit onze wijk die kant op, de meesten van Indische of Afgaanse afkomst. Mpumi had ons al uitgelegd dat hier mensen van over de hele wereld wonen en elkaar dan op kunnen zoeken in de wijk waar ze in wonen. Wij zitten met ons hotel in het Afgaanse en Pakistaanse deel wat zelfs terug te zien is in de bouwstijl van de gebouwen. Ach ja, ze hebben hier zoveel ruimte dat er ook zo weer nieuwe dingen bijgebouwd kunnen worden en mensen dus als het ware hun thuiscultuur mee kunnen nemen. 

De buschauffeur had er veel zin in vandaag (lees: wie remt er nou af voor een bocht?!) dus we waren zo op het vliegveld. Eenmaal daar wilden we even langs gaan bij de balie van de KLM om te vragen naar onze koffer, maar dat bleek helaas niet mogelijk in de ochtend en verder zijn er ook geen andere servicebalies waar we bij aan konden gaan. Over een paar dagen krijgen we hopelijk een mailtje dat onze koffer er is en wat info over waar we hem op kunnen halen. Dan maar onze huurauto ophalen. Dat bleek in een ander deel van het vliegveld, dermate ver weg dat we zelfs met de trein die kant op konden. Wij besloten echter met de benenwagen te gaan, even te verdwalen maar uiteindelijk hadden we de autouitleen dan toch gevonden. Nadat we de strenge dame achter de balie hadden overtuigd dat we echt geen extra verzekering nodig hadden en we ook echt geen deuken of lekke banden gingen rijden kregen we de auto mee. Jammer genoeg geen Dodge zoals Gert graag wilde maar een oude lullenbak (zijn woorden, niet de mijne 😉). In elk geval was het tijd om onderweg te gaan! 

Autorijden in Canada is, hoe zal ik het zeggen, anders dan in Nederland. Voor beginners: de verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt, je mag hier ook rechts inhalen, je hebt kruispunten waarbij iedereen een stopbord heeft en het er dus om gaat wie daar als eerste aankomt en je mag ook door rood om naar rechts te gaan mits het veilig is. Dat laatste komt ook in de algehele regel naar voren want (zoals Mpumi zei) 'people do like ehhh whatever'. Vanwege de multiculti vibe hier rijdt iedereen gewoon zoals hij/zij het ooit geleerd heeft en er zijn wel maximum snelheden maar als je harder gaat gebeurd er ook niet echt iets. Ze proberen overigens ook het Nederlands rijden hier wat in te voeren met een soort van strookjes die fietspaden moeten voorstellen. Ze zetten bij de stoplichten er nu voor de zekerheid nog wel even bij dat het dan om alleen bicycles gaat. Nog een leuk feitje over rijden hier: op de radio zijn ze ontzettend netjes. Zo is het super model van Maneskin opeens aan de candy i.p.v. cocain en slikt Justin Bieber opeens allerlei woorden in in zijn liedjes (en dat bij nationaal trots, kom op zeg! 😉) 

Vandaag ging de reis overigens naar thousand islands. Een 'plekje' 300 kilometer verderop. Cruise control aan en gaan dus. Onderweg hebben we ons verbaasd over hoe lang het duurde voordat we eindelijk Toronto uit waren en onze ogen uit gekeken kijkend naar hoe lang en breed alle snelwegen hier zijn en wat voor een lomp grote vrachtwagens hier rond rijden. Ook erg leuk: de verkeersborden hier langs de weg zoals een waarschuwing om niet spook te rijden als je in gaat halen, een cocktailglas met sleutels erin als herinnering om niet te drinken voor je gaat rijden en mijn persoonlijke favoriet 'stay alert, arrive alive'. Om dat laatste goed in de praktijk te brengen stopten we bij een soort mini mall ergens langs de kant van de weg. Die zitten echt overal langs de snelweg en hebben in elk geval een supermarkt (top voor snacks onderweg), een fast food keten of 3 en een Tim Hortons, de Candese Starbucks zegmaar. Dat de Canadees nationalistisch is werd hierin maar weer eens bewezen, want no way dat zij gingen wachten bij de Star Bucks die daar ook zat. Dan maar anderhalf uur in de rij voor een bakje koffie. En nee, dat is niet overdreven, daar hebben wij ook vrolijk aan meegedaan. In Canada doen ze niet echt aan stressen, dus of je wacht rustig of je wordt niet geholpen. Zo hebben we na zeker een uur netjes uitgelegd dat we al best lang stonden te wachten, waarop de mevrouw achter de balie haast leek te schrikken van de duidelijkheid, zei er zo aan te komen en vervolgens doodleuk voor onze neus iets anders ging staan doen. Zoals Gert tegen de dame voor ons in de rij zei 'we are practicing our patience'. Deze vrouw was er overigens ook best wel klaar mee dat het zo lang duurde wat maakte dat we ter tijdverdrijf gezellig met haar hebben gekletst. Zij bleek ook naar thousand islands te gaan en we kwamen haar daar (200 kilometer verderop) zelfs weer tegen! Hoe bijzonder in zo'n groot land als Canada! 

Een aantal uur later kwamen we aan in thousand island of beter gezegd Gananoque vanwaar je naar de 1000 islands toe kunt. We meldden ons bij de kajaktoko waar we door een soort surfdude met leuk accent werden aangemeld. Even later werden we overigens in het Nederlands aangesproken. De man die ons aansprak bleek op zijn derde geëmigreerd te zijn naar Canada maar vond het erg leuk om met ons zijn Nederlands weer even te oefenen. We hadden daarna ook nog even tijd om rond te hangen voordat we het water op gingen, dus konden we lekker inkakken in een schommelstoel op een veranda met een waterijsje in onze hand uitkijkend over een groot meer. Als dat geen vakantie is! 

Terug bij de kajakboer kregen we een reddingsvest omgehangen en de waarschuwing dat we echt niet met z'n tweeën in 1 kajak wilden. Ze noemen die dingen hier 'divorceboads'. Schijnbaar is met zijn tweeën in 1 kajak erger dan samen een tent op zetten 😉. Onze gids van vandaag was Lucas, een jongen ongeveer net zo oud als wij met een goed arcenaal sarcastische grappen (zie verderop). Hij ging in een noodgang door de uitleg heen, legde me uit dat als ik omkieperde met de kajak ik shark voer werd (want sarcasme) en liet ons vervolgens te water gaan. Zijn maatje gaf ons een duw van de kant af waarna hij als grapje zei 'so that's 10 bucks' en Gert reageerde met 'I don't speak English'. Ja, het werd zo'n avond, waarbij Lucas op een gegeven moment Gert zelfs als compliment over zijn grapje gaf 'that's actually quite funny' 😉

Aangezien we de sunset tour volgen gingen we van 5 tot 8 met de kajak het water over. Echt adembenemend om zo vanaf het water al het groen en alle dieren te zien op deze 1000 eilandjes (of eigenlijk 1846, maar toen ze vroeger deze eilanden wilden tellen konden ze niet verder tellen dan 1000 volgens Lucas). Onderweg kregen we smakelijke verhalen voorgeschoteld over Old Mac Donalds farm die daar dus lag, een Amerikaan die helemaal naar New York was gevaren met een rental kajak zoals de onze om iets illegaals (Lucas: 'hopefully it was the good stuff') aan de overkant te krijgen (New York kon je zelfs vanaf ons zien liggen aan de overkant van het meer), een schip dat jaren door een trucje met suiker illegaal sterke drank had verkocht door de vaten gewoon overboord te kieperen en over een groepje werklui die er persoonlijk voor hadden gezorgd dat 1 van de eilanden nu wick boss Island heette (verander een lettertje en je begrijpt waar die naam vandaan kwam😉). Overigens waren het niet allemaal van die rock-n-roll verhalen. Zo hebben we ook een kerkje bezocht waar nog elke zondag mensen vanuit hun boot een kerkdienst bijwonen en leerden we dat er ook een island is gebruikt als faciliteit voor soldaten met shell shock (dat eiland is overigens de lucht in geknald met dynamiet door de soldaten en nee, dat was geen exposure therapie zoals iemand in onze groep dacht 😉). Ook nog prachtige dieren gespot zoals een blue hammimg bird en een soort onderwater eekhoorn (een soort fret, niet een eekhoorn met een hele scuba diving set aan zoals Gert dacht 😉). Je begrijpt, de 3 uur op het water waren zo om. 

Nadat we aan de kant uit de kano waren geklommen (lees: ik heb nog even de rotsen van wat dichterbij bekeken, achteruit gekajakt 'to get the full experience' en me tenslotte uit de kajak laten tillen omdat mij benen en armen naar 3 uur dachten 'doe het lekker zelf') en we Lucas onwijs hadden bedankt voor deze toffe tocht van ruim 9 (!) kilometer gingen we op zoek naar het restaurant wat hij had getipt. Intussen speelden er buiten wat lokale artiesten, lekker sfeertje hier! 

We kwamen uit bij Stone Water, een gezellig drukke lokale pub met heerlijke burgers en goed bier. Ook hier was er live muziek, dus onder het genot van wat Keltische tonen at ik de lekkerste Portobello burger die ik ooit heb gehad en ging Gert aan de zoete aardappel patat (elke dag gewone patat gaat ook vervelen). Echt ontzettend leuk om zo wat mee te krijgen van hoe de locals hier leven en te genieten van hoe zij rustig met hun hele familie naar de kroeg gaan. Wij zagen ons hier al zitten met onze eigen familie 😉

Na het eten begonnen we aan onze tocht weer terug richting Toronto. Op een Bambi naast de weg na, een rustig ritje. En rond half 2 's nachts lagen we dan ook daadwerkelijk in bed. Morgen een wat rustigere dag met wat minder kilometers vreten. We houden jullie op de hoogte! 

Liefs Gert en Marita 

Luistertips bij dit verhaaltje: eigenlijk de totale zender van Highway Radio (wij luisteren dit elke keer als we hier in de auto stappen: country muziek blijkt goede roadtrip muziek) maar dit liedje vonden wij erg leuk toen wij hem voor het eerst hoorden.

Joy of my life - Chris Stapleton