Zoals mama zou zeggen ‘LE-ZEN!’

Vandaag dag 2 in New York, dus ook tijd voor route 2 uit onze reisgids! Vandaag leidde de route ons door de charmante wijken van New York (woorden van de reisgids, niet van mij, al klopte het wel 😉). We bezochten dus onder andere West Village en Soho. Op deze route konden we als het goed is allerlei Street Art zien, waaronder de Bowery Mural. Ondanks dat er stond dat deze tijdelijk gesloten is besloten we na ons stevige ontbijtje van rösti, worstjes en eieren (lees: we hoeven de rest van de dag niet meer te eten) richting deze muur te gaan. Hoe wilden ze immers een gigantisch schilderij op een vrij te bezoeken plek tijdelijk sluiten? Eenmaal daar bleek het antwoord simpel: ze hadden gewoon de hele muur wit geverfd. Schijnbaar moest de volgende artiest nog gezocht worden terwijl ze het canvas intussen al wel weer leeg was gemaakt. Stonden we daar dus met ons goede gedrag tegen een witte muur aan te staren. Misschien hadden we toch ietsje beter moeten lezen wat er nou precies op internet stond… Ach ja, wel een mooi begin van onze route door dit merkbaar andere deel van New York dan gisteren. Lastig om je vinger er echt op te leggen, maar de sfeer in deze wijk was weer totaal anders dan de afgelopen dagen. Mensen hier lijken zich wat rustig te gedragen en de gebouwen doen denken aan Frankrijk (was met het bouwen een trucje om de flats er wat eleganter uit te laten zien en mensen aan te moedigen om hier te gaan wonen).

Na deze kleine deceptie werd het tijd om de rest van onze route te lopen. We liepen langs een restaurantje waar ze uit een volkswagenbusje eten serveerden (Ja, Gésanne als het even lukt neem ik je hier een keer mee naartoe 😉) en een parfumwinkeltje waar ze per druppel je parfum konden samenstellen (veel te duur als souvenir 😉). Vervolgens kwamen we aan bij hetgeen waar Soho om bekend staat: die gietijzeren gebouwen zoals die in een voormalig naaiateliers. Voor de mensen die hier nu denken dat dit gebouwen van gietijzer zijn (zoals ik dacht), het gaat echt alleen om de brandtrappen en balkonnetjes die van dit spul zijn gegoten. Het gebouw waar ik overigens dolblij voor sta te dansen op de foto is het voormalige bordeel hier. Wat ben ik blij dat al die dames een andere baan hebben gevonden! 😉. Vervolgens liepen we door naar de meest opgeruimde boekwinkel van heel New York. Een bomvolle winkel, maar alles was zo mooi uitgestald dat je je hier wel even kon vermaken door lekker in alle boeken rond te bladeren. Het personeel hier had wel humor trouwens: in het deel Russische literatuur was het boek ‘The idiot’ vrij groot uitgelicht en je kon er grappige kaarten kopen zoals een heel klein kaartje met ‘I recomend Canada’ erop (er is schijnbaar nogal een vete; toen Gert met Mpumi een metafoor zocht voor de typische Canadees die volgens Mpumi zacht aan de buitenkant is maar waarbij het lastig is om echt in de kern te komen, had Gert gezegd dat het misschien dan een donut was: zacht van buiten, leeg van binnen. Volgens Mpumi konden we die grap hier zeker maken en zou er hard gelachen worden). Ik kocht hier een boek met picknick recepten (en hele mooie tekeningen erin) en knuffelde even met de hond die hier gewoon binnen lag te chillen (niet de eerste keer dat we dat zien deze vakantie).

Hierna vervolgden we onze route en kwamen we toch menige muurschildering tegen. Toch fijn dat de buurtbewoners hadden bedacht wat te bedenken voor die arme toeristen die voor een witte muur hadden staan kijken (wij waren daarin overigens de enige vandaag, maar zijn vast niet de enigen die zo eigenwijs zijn en daar toch heen gaan ook al staat er op internet ‘Tijdelijk gesloten’; althans, dat hou ik mezelf maar voor 😉). Vervolgens gingen we voor een biologisch bakje koffie op pad bij Prodigy Coffee, cappuccino met amandelmelk is echt een aanrader, en hadden we daar ook even een stop om onze route verder uit te stippelen en voor Gert om naar mijn voorleesstem te luisteren terwijl ik 1 van onze verhaaltjes op de reisblog voorlas. Na deze stop gingen we richting Popeyes waar Gert zich opofferde om een kipburger te eten zodat ik even naar het toilet kon. Ik kreeg daar zelfs de beveiligingscode van het restaurant voor mee, want stel je voor dat er iemand naar het toilet ging die hier niks had gekocht…

Met een lege blaas en volle maag gingen we verder richting de Greenwich Letterpress; een winkeltje met allerlei inpakpapier, zelfgemaakte kaarten, schrijfbenodigdheden en retro stickers. Een erg leuke sfeer en fijn om hier toch wat grappige kaarten voor verjaardagen die eraan zitten te komen te kopen. Terwijl we voor deze winkel even in het alto deel van de stad waren gekomen (lees: veel regenboogvlaggen en tattoodragende mensen of mensen die dat gingen worden hier, wat lagen er hier veel in van die stoelen!) gingen we daarna door naar het chique deel van de stad. Hier stonden de echte herenhuizen en gingen we de straat in waar een deel van Sex and the City is opgenomen. We hoefden hier trouwens niet te zoeken naar de woning waar het hoofdpersonage tijdens deze serie woont, dames met grote zonnebrillen en fancy tassen stonden hier in de rij om op de foto te gaan (en al die arme mannen zich maar in onmogelijke hoeken wringen om de juiste foto te krijgen; zelfs midden op de straat dus ook nog met gevaar voor eigen leven! 😉). We liepen verder naar een bakkerij ook bekend uit deze serie, maar ook bekend om de heerlijke taarten en cupcakes die ze daar maken. Daar konden we wel wat mee 😉. Bij deze Magnolia Bakery kochten we 6 verschillende minicupcakes om te proberen. Mierzoet, bijna gesmolten door de warmte in deze drukbezochte bakkerij, maar ook ontzettend lekker.

Na deze korte stop vervolgden we onze weg en kwamen we uit bij de High Line, het laatste stuk van de route van vandaag. Deze ‘hoge lijn’ boven de stad is een voormalige treinrails die na inspiratie van wat buurtbewoners is omgebouwd tot een stadspark. Heerlijk om zo even te ontsnappen aan alle ruis en drukte van de stad en te genieten van mooie architectuur (ze weten hier wel hoe ze dingen aan moet leggen), beelden, allerlei bloemen, bomen en planten en referenties naar het station wat hier ooit stond. Ook leuk, ze hebben een deel van de oude rails nog laten liggen, wat menig toerist ertoe verleidde daar op te willen lopen voor een mooie foto. Een wat ouder stel vroeg mij om een filmpje van hen te maken terwijl ze erop liepen. De dame kwam na een minuutje of 3 lachend mijn kant op lopen dat het er in haar hoofd toch leuker uit zag 😉. De planten hier hebben overigens nogal last van de warmte en ook voor ons werd het tijd om wat te gaan hydrateren en af te koelen op onze hotelkamer. Vanaf de high line pakten we dus de metro terug naar ons hotel; zowaar dit keer 1 waar de airco het wel deed. Eenmaal in ons hotel begon mijn maag toch aan te geven dat anderhalve week vet eten niet per se een goed idee is. Gert ging dus maar even vragen in de lobby waar we vanavond een beetje gezond voedsel met groenten konden scoren. De man daar begonnen wat meewarig te kijken toen Gert vertelde over dat we al een tijdje fastfood hadden gegeten hier, maar kwam ook met een tip voor een goed en fijn restaurant. Nadat we onze onderbroeken weer droog hadden geföhnd, 3 weken overleven uit je koffer maakt je creatief met handwasjes enzo, konden we even bijkomen van vandaag (lees: SLAPEN!).

Na een korte tijd van pauze vertrokken we voor ons avondprogramma. De man in de lobby had niet gelogen; het eten bij de Italiaan waar we terecht kwamen was heerlijk en vol groente. De beginnende scheurbuik in mijn maag was me dankbaar dat er wat vitamientjes naar binnen gingen. Gelukkig had de ober ons van te voren gewaarschuwd dat alle gerechten hier family size zijn, we hadden daardoor maar 1 gerecht besteld wat we ook nog steeds niet op gingen krijgen. Fijne gedachte dat de man dat aan de daklozen op straat ging geven omdat wij geen doggy bag wilden. Intussen gingen wij gauw door naar het grote groene theater hier en ons avondje musical in New York. Nog even haasten, maar in New York kun je nooit echt te laat komen volgens mij dus als echte fangirl ging ik nog wel even alle kostuums en decorstukken buiten de zaal op de foto zetten. Ook het moment om de andere bezoekers te zien, onder andere een cowboyman met veel te jonge en opgedofte vriendin (die zal voor je gaan zitten met zijn hoge hoed!) en super enthousiaste meisjes met meezingende moeders. Voor ons stond namelijk Wicked op het programma: het verhaal over de goede en ‘slechte’ heks van Oz met allerlei leuke referenties naar het verhaal van ‘the Wizard of Oz’ waarin Dorothy met de leeuw, robot en vogelverschrikker op pad gaat. Toch leuk om te zien hoe deze 3 bijzondere figuren eigenlijk door het willen voorkomen van veel erger aan hun ‘kwaal’ zijn komen en te ervaren dat de slogan van deze musical klopt ‘So much more happend before Dorothy dropped in’. En natuurlijk ook heerlijk om te genieten van de prachtige decors met allerlei liftelementen, een heel grote mechanische en pratende leeuw en de kleine grapjes zoals het logo van Oz dat terug te vinden is en de yellow brick road die al wordt getoond. Daarbij waren de kostuums ook prachtig en was het erg leuk om te genieten van Glinda (of was het nou Galinda) en haar populaire-meisjes-gedrag met daarnaast het ongemak van Elphaba (de dansmoves en het lunch willen delen met haar docent want ‘Ow I don’t need to have lunch with my friends, I don’t have any’) en uiteraard van de prachtige stemmen van deze dames! Wat een fantastisch orkest zat er ook bij trouwens en heerlijk om te ervaren dat je toch eigenlijk best wel heel veel liedjes kent (‘Popular’, ‘For Good’, ‘The Wizard and I’, ‘I’m not that girl’ en uiteraard ‘Defying Gravity’) en kippenvel kan krijgen door hoe overtuigend sommige nummers worden gezongen. Het meerstemmige en de hoge uithalen in combinatie met de blazers van het orkest, echt adembenemend. En uiteraard was ook de rest van het ensemble om door een ringetje te halen: goede dansers met gave kostuums aan en strotten om u tegen te zeggen. Ook nog gelachen, dus bijna alle emoties wel gehad tijdens deze voorstelling (zelfs een beetje angst toen de deuren na de pauze al bijna dicht gingen en we er bijna niet meer in mochten omdat ik nog vanaf het toilet af moest komen rennen). Grap van de avond over onze groene heks toen zij nogal boos werd ‘Ow nee! De courgette raakt gestoomd!’. Terecht dus dat we na deze 2,5 uur durende show een staande ovatie gaven aan alle spelers en muzikanten. Het klopte allemaal zo en was echt een ervaring om nooit meer te vergeten! En om de rest van de nacht nog lekker van te dromen bleek later 😉. To be continued…

Liefs, Gert en Marita

Luistertip bij dit verhaaltje: Defying Gravity - Idina Menzel (ja, die van Frozen!) en Kristin Chenoweth