‘Up top is in the house.’ ‘It’s all in the middle…’ & ‘Downtown is where it’s at!’

‘Lieve mensen, welkom aan boord de Boeing 737 richting La Guardia New York’ of iets dergelijks (het was moeilijk te verstaan) moet er zijn gezegd toen de propellers van het vliegtuig eenmaal begonnen te draaien. We schoten haast de lucht in vanaf de luchthaven in Toronto (waarnaast overigens een flink brandje woedde, vandaar de spectaculaire de foto’s) om vervolgens vanaf een mooie hoogte nog een glimp van Toronto op te vangen. We konden de CN tower zelfs nog zien liggen! Eenmaal in de lucht gingen we al Pretzels etend (gratis, dus ja) onze reis naar NYC verder plannen. We hadden net genoeg tijd want nog geen 45 minuten later begonnen we alweer aan de afdaling. We hadden geluk dat we op La Guardia landden en aan de goede kant van het vliegtuig zaten, want via een mooie bocht gingen we richting de landingsbaan en hadden we een prachtig uitzicht over heel New York. We zagen het vrijheidsbeeld en de Brooklyn bridge (al heb ik wel 3 verschillende bruggen aangewezen in de veronderstelling dat dat de Brooklyn bridge was voordat we hem daadwerkelijk passeerden 😉). Na het landden appte Ginny zelfs dat ze vond dat we er wel heel snel waren; waarschijnlijk wind mee ofzo 😉.

Terwijl we de landingsbaan af werden getaxied zagen we al ‘Welcome in New York’ liggen en eerlijkheid gebied te zeggen: het is toch allemaal wel wat fancier hier dan in Canada. De wc’s zijn geen roestvrijstalen hokken, maar bekleed in een soort marmerlook, de vloerbedekking is elegant donkerblauw en alle restaurantjes zien er hier uit om door een ringetje te halen. Wel minder: het is niet heel goed aangegeven waar je nou precies heen moet. Op goed geluk gingen we dus maar aan de wandel en uiteindelijk achter wat mensen aan die ik ook in het vliegtuig had zien zitten (een enorme Pierre Gasly look-a-like; of was hij het nou gewoon?). Eenmaal bij de bagage claim was het toch even spannend of de koffers ook echt kwamen, maar algauw bleek dat we het bord wat verkeerd hadden gelezen en dat daar de begintijd in plaats van eindtijd stond. Niet veel later konden we dan ook dolgelukkig onze 2 (Ja 2 dit keer!) koffers in ontvangst nemen. Tijd om richting de metro te gaan, dus opzoek naar de ‘Exit borden’. We hadden geluk dat een medewerker van het vliegveld ons wat zag zoeken, vertelde welke bussen we konden nemen richting de eerste de beste metro en waar we kaartjes voor die metro konden kopen (dat moest toch echt gewoon op het vliegveld zelf). Eenmaal buiten was het even zoeken in de wirwar van mensen, borden en bussen, maar algauw zaten we in de juiste bus richting de metro. Terwijl we langs de verschillende terminals reden zagen we veel meer mensen ietwat wanhopig zoeken naar waar ze nu precies naartoe moesten (hadden wij toch geluk gehad dat die medewerker ons had aangesproken!) We reden zeker een uurtje rond in dit blikje op wielen en hadden intussen uitzicht over New York en de wijken die een soort van aan New York vast zitten maar daar niet meer onder vallen. In de wijk Harlem stapten we uit om ons daar direct te verbazen over de hectiek van deze grote stad. Overal mensen, geuren (vooral veel wiet), kleuren en bovenal heel veel kabaal. Loeiende sirenes, rondracende taxi’s, mensen die op een net iets te fanatieke manier met elkaar een ‘gesprek’ voeren (lees: giga ruzie maken); het lijkt nooit op te houden hier. Bijzonder sfeertje trouwens in deze wijk: mijn koffer werd aan de kant getrapt door iemand die er langs wilde en bij de metro werd ons wat schreeuwend verteld dat we door de emergency exit naar binnen konden gaan met onze koffers. Vooral de dame betrokken bij dit tweede voorval ging met ons in gesprek en was totaal verbaasd dat dit onze eerste keer in New York was en we dus niet wisten hoe alles werkte.

Na een stop of 4 (lees: 10 minuten doorkachelen met de metro waarbij we een gesprek van 2 mannen opvingen over dat hun vrouwen gewoon niet moesten zeuren en hun vrouw echt niet in hun men cave mocht komen) kwamen we aan bij de metrohalte bij ons hotel. Net als de vorige metrohalte was het hier niet te harden qua temperatuur, iets wat we de rest van de dagen ook nog zouden ervaren. Schijnbaar gaan alle uitlaatgassen omlaag en kan die warmte dan nergens heen. Eenmaal met ons koppie weer boven de grond zagen we algauw Hotel Newton opdoemen. We kwamen in een typische Amerikaanse lobby binnen met veel goud en marmer en werden welkom geheten door de receptionist. Kleine tegenvaller: de man had een mondkapje op, stond achter een scherm en buiten stond er iemand te fanatiek een stoepje te drillboren. Je begrijpt dat wij echt niet konden verstaan wat deze man ons probeerde duidelijk te maken behalve dat we bonnen kregen voor het ontbijt en nu al onze hotelkamer in konden.

Na een klein stukje met de lift kwamen we in een soort Art Deco gang aan met van die oude klapdeuren en aan het einde van de gang vonden we onze hotelkamer. Lekker kitsch maar goed verzorgd en precies de sfeer die we hadden verwacht. Aangezien het intussen 2 uur was geweest werd het tijd voor lunch. We schoven bij de tent op de hoek bij ons hotel naar binnen en zagen dat ze daar zelfgemaakte bagels en allerlei deegproducten serveerden. Terwijl Gert aan de peperoni pizza ging (Iets met: wat een boer niet kent dat eet hij niet 😉) ging ik aan de garlic knots en een peperoni wheel. Echt prachtig om te zien en nog wel lekkerder om te eten. Na deze lekkere lunch gingen we terug naar ons hotel om de koffer opnieuw uit te pakken en alles weer lekker te sorteren. We zijn weer gesetteld voor de komende week!

Nadat we ook wat kaartjes voor activiteiten deze week hadden gescoord en even hadden gedoucht (want voor ons koele kikkers in Nederland is de gevoelstemperatuur toch best hoog hier) gingen we op pad richting het Apollo Theatre. We namen dezelfde metro als eerder vandaag en kwamen dus opnieuw in Harlem uit. De sfeer hier is, zo ’s avonds en onze eerste dag in New York, ‘anders’ dan thuis met vooral veel mensen van Afro-Amerikaanse afkomst (moeders en oma gauw door lezen 😉). Er lopen hier toch veel mensen van een andere cultuur rond die elkaar nogal vaak de waarheid zeggen. Zo wordt er veel gescholden op straat, zijn mensen ook fysiek duidelijk aanwezig en hangt hier opnieuw duidelijk de lucht van een verboden middel. Eenmaal in de Mc Donalds kregen we ook een ‘gesprek’ tussen de manager en een nieuwe werkneemster mee waarbij deze laatste bijna door de eerste ontslagen leek te worden… Gelukkig hadden wij het intussen druk genoeg met onze menu’s, want mensen: wat krijg je hier veel eten bij de Mac! Je kunt hier alleen medium en large bestellen, waarbij de medium de Nederlandse large is. Gert kreeg bij zijn grote menu dermate veel cola dat hij het zelfs amper op kreeg (dat zegt wat mensen!) Na deze snelle stop liepen we naar de overkant van de straat richting het Apollo.

Onze reisgids had niet gelogen dat het hier op woensdagavond hip en happening is. Er stond een enorme rij voor de ingang met mensen die allemaal het theater in wilden gaan. We spraken de man achter ons aan (hij had een mondkampje met ‘I love Jesus’, dus dat geeft vertrouwen 😉) of we in de goede rij stonden. Dat bleek het geval; schijnbaar kan er 1500 man in deze tent en eenmaal binnen bleek het ook zeker voor 80% uitverkocht te zijn voor vandaag. Met ons online ticket mochten we zo naar binnen om vervolgens door wat medewerkers naar de juiste verdieping te worden gebracht. Intussen zagen we posters van allerlei bekende Blues en Jazz artiesten; die zijn hier dus allemaal ontdekt! Onze stoel vinden was nog even een uitdaging, want mensen gaan hier zitten op de plek waar ze willen zitten totdat iemand komt en zegt ‘Hé, dat is mijn plek!’ maar na een tijdje zaten we (ietwat opgepropt) toch klaar voor het begin van de show.

En wat voor een show! We begonnen met een soort publieksopwarmertje waarbij er een meneer grappen ging maken en we een dance off tussen 3 mensen uit het publiek voorgeschoteld kregen. Ook kregen we de principes van de applaus meter (hoe harder gegild voor een act, hoe hoger de punten) en de manier waarop we tijdens een act onze mening konden laten horen uitgelegd. Vooral dit laatste was erg grappig: onder het mom ‘You beter be good or you’ll be gone’ konden mensen worden aangemoedigd maar ook tijdens hun act al worden weggestuurd als iedereen ‘Boo!’ riep. Lekker sfeertje wel om voor op te treden denk ik 😉.

Na deze uitleg werd de stand up comedian die de avond aan elkaar zou praten aangekondigd. We hebben erg gelachen om zijn impressies na de acts bijvoorbeeld toen we iemand die heel lang had gereden voor dit optreden snel wegstuurden en hij ons op ons gevoel aansprak, maar ook toen een dansgroep wel heel snel werd ‘weggeboot’ en hij onder andere zei ‘Dat wordt een lange rit naar huis en uitvogelen wie van de 3 op het verkeerde moment naar rechts ging’ & ‘Worden ze weggestuurd door Michael Jackson, die danste beter dat zij met z’n drieën bij elkaar’. Wanneer iemand namelijk nogal veel ‘Boooo’ hoorde ging er een alarm af en kwam er een tapdanser op het podium (later dus verkleed als Michael Jackson) die hen er een soort van af danste. De comedian had overigens ook nog grappen als dat we in een digitale wereld leven dus als je hier met iemand was wat beter niet uit kon komen je beter nu naar de toiletten kon gaan en vertelde ons dat we er misschien wel uitzagen als mensen klaar om veel ‘Boooo’ te roepen maar dat we dan wel weer heel snel thuis zouden zijn als we dat ook echt gingen doen (trouwens: sommige mensen konden zelf ‘Boooo’ roepen met hun hele rij in koor terwijl ze heen en weer bleven deinen op de muziek; ontzettend hilarisch).

We hadden nog een soort wedstrijdje welk deel van het publiek er het meeste zin in had door leuzen te roepen; op een gegeven moment zelfs op een ritme (zie quotes bovenaan dit verhaaltje). We deden zo goed ons best in de Middle maar Downtown ging toch echt winnen (up top trouwens duidelijk niet, want tot hilariteit van de zaal bleven die hun zin maar vergeten 😉). Daarna kregen we uitleg over hoe we mensen verwelkomden op dit podium (‘Like they’re already stars’) en dat we mensen niet gingen beoordelen op basis van kleur, geloof, of wat dan ook. Bijzonder om 1500 man te horen roepen ‘We are one human race!’ (Comedian: ‘En ook niet met je hele familie ‘Boo’ gaan roepen als je een single moeder bent en de man die je heeft verlaten hier gaat staan optreden; daar is dit niet voor!’) Bij de kinderen die begonnen golden er overigens wat andere regels; die ga je niet wegboo-en natuurlijk. En dat hoefde ook echt niet. Vooral het tweede meisje van 9 jaar; wat een stem had die zeg! Terecht dat zei zong dat ze unstopable was en ook terecht dat onze comedian na haar optreden bang was dat zij 1 van de nieuwe motivational speakers zou worden op de lokale radiozenders hier 😉.

Vervolgens was het tijd voor het echte geschut: de volwassenen. Na deze avond waren er van de 12 acts nog maar 5 overgebleven die hun hele act hadden kunnen afmaken. Je moet maar durven om hier op te gaan treden. We begonnen met een soort vrouwelijke Ed Sheeran die haar eigen liedje had geschreven, maar kregen daarna toch ook veel Whitney Huston en dergelijke voorgeschoteld. De laatste vrouw met ‘I will always love you’ werd uiteindelijk de terechte winnaar van de avond (nadat ze ook de hoge noten had gehaald 😉); een man met ‘I wanna dance with somebody’ werd ook wel wat terecht weggeboot (als je dat nummer met een te lage stem zingt wordt het toch wat creepy). Een andere vrouw kreeg de hele zaal aan het dansen met ’Killing me softly with his song’ van de Fugees. Vooral, zoals de comedian later ook vertelde, met haar ‘one time’ en ’two times’ tussen door. Kleine vraag alleen: was zij nou zo goed of hadden wij allemaal te fanatiek mee staan zingen? 😉. Verder kregen we wat mensen die een soort opera probeerden te doen, maar daar niet helemaal de stem voor hadden; een vrouw in een gigantisch trouwjurk waarna we van de comedian het missende stuk stof moesten gaan zoeken (man, die vrouw had een decolleté, daar zeg je u tegen) en een spoken word artiest (Gert vond haar niet zo goed maar ze sprak over rassenongelijkheid en Jezus; die ga je dan op een plek als dit niet uit staan boo-en 😉). Een avondvullend programma dus, waarbij we ons echt even verbonden mochten voelen met de locals. Ook hier een boodschap over dat we meer naar elkaar om moeten kijken en dat Jezus van iedereen houdt; je voelt je daardoor toch direct al welkom. Vervolgens terug met de metro naar ons hotel en dat was alweer dag 1 hier! Tot de volgende update!

Liefs Gert en Marita

Luistertip bij dit verhaaltje: het origineel van I wanna dance with somebody - Whitney Huston